رئیسم صدام کرد تو اتاق و گفت برو دستاوردها و اهدافت رو بنویس برام بیار... خواستم بگم یکی از هدفام اینه که رئیس نداشته باشم تو زندگی، ولی دیدم هیچم اینطور نیست... لبخند زدم اومدم بیرون... واقعیت اینه که من به عنوان یه زن مدرن، همه ی ساپرشن ها و محدودیت هایی که مادربزرگام تو چهاردیواری خونه داشتن رو منتقل کردم به چهاردیواریِ محل کار... هر روز صبح پا می شم لباس می پوشم ماتیک می زنم می رم می شینم تو یه اتاق چهار در شیش که یکی بهم بگه چی کار کنم و چه جوری باشم و الخ... تازه اون یکی ازم انتظار داره که خودم بفهمم باید چی کار کنم و منتظر دستورات اون نباشم... خیلی هم راحتم تو این پوست، خیلی هام بهم غبطه می خورن، خیلی هم زندگی بهتر از این نمی شه...
این از این
ولی در زمینه ی دستاوردها یکی اینکه بالاخره خجالت رو گذاشتم کنار و یه ماگ نیم لیتری قرمز برای خودم خریدم... بالاخره قبول کردم که آدمی هستم که زیاد چایی و انواع مایعات دیگه می خوره و در آستانه ی سی سالگی حق داره به یه چیزای کوچیکی تو زندگی معتاد باشه و تو یه چیزای بی اهمیتی تو زندگی افراط کنه... بقیه هم بالاخره از متلک گفتن خسته شدن، مثل خیلی چیزای دیگه... زندگی هم ادامه پیدا کرد...
یکی دیگه از دستاوردهام اینه که دیگه بین دور و بری هام از همه کوچیکتر نیستم... تو همکارام هم دیگه از همه کوچیکتر نیستم... یعنی دیگه موجودِ کوچیکِ جوونِ بی تجربه ای نیستم که بهم بگن برو بابا... دیگه بعضی وقتا می تونم بگم آی نو فرام اکپرینس و آدما حرفم رو باور می کنن هر چند که ممکنه در حال دروغ گفتن باشم و واقعن از روی تجربه حرف نزنم و از رو کتابی که خوندم یا منطقی که دارم داستان ببافم... ولی زندگی همینه... سن هم مثل یه تایتل می مونه... آدما راحتتر باورت می کنن... منم راضی ام و خوشحال و کاملن آماده ام که حتی سی سالم بشه و بقیه بیشتر به نظرم احترام بذارن...
الان هر چی فکر می کنم هدف خاصی تو زندگی به نظرم نمی آد جز اینکه دلم می خواد پولدار بشم و بتونم همه ی جراحی های پلاستیک و درمان های زیبا-کنندگی رو بخرم و همیشه جوون و شاداب بمونم... به علاوه ی اینکه هیچوقت لبخند از لبم نیفته... آلسو می خوام یه تور بزرگِ دلواز پیدا کنم که چند تا ماهیِ با کلاس ِ خوش مشرب و ملایم که بحران هویت ندارن و همه اش نق نمی زنن توش باشن، با خیال راحت تا آخر عمرم تو همون تور یه جایی در سواحل شرقی اقیانوس آرام شنا کنم و آفتاب بگیرم...
مشکلم هم الان فقط اینه که اینا رو نمی تونم واسه رئیسم بنویسم...
بالکنم بغل بالکنشون بود... هنوزم همونجاس البته... یه خورده نزدیک نرده ها می نشستم می تونستم راحت باهاشون معاشرت کنم... اولین بار صدای پچ پچ و به هم خوردن کاسه بشقاب شنیدم که خم شدم... زن برام دست تکون داد، مرد داشت چایی می آورد تو بالکن... بعد دیگه هر موقع حوصله داشتم و صداشون رو می شنیدم می رفتم تو بالکن یه یه ساعتی تا هوا انقدر سرد شه که با پتو هم نتونی بشینی... دوست داشتم سطح معاشرتمون رو... حتی یه بار هم تو راهرو یا تو آسانسور همدیگه رو ندیدیم... یه بار هم تعارف نزدیم که از در خونه ی هم رد شیم و رو مبل خونه ی هم بشینیم... اونا قلمروی خودشون رو داشتن و من قلمروی خودم رو، همینجوری تو بالکن، وسط زمین و آسمون، مثل دو شبه سیارک بودیم در فاصله ی همیشه مساوی از هم... ناتوان از جذب و دفع... بی مراوده، بی استرس... تا اینکه یه روز اسباب کشی کردن و ازشون فقط یه ایمیل برام موند... یکی دیگه از خوبی های شبه سیارک بودن اینه که می تونی با بقیه ی شبه سیارک ها ایمیل رد و بدل کنی... سیارک های واقعی اصلن چنین امکاناتی رو ندارن... یه روز یکیشون بره اون یکی می مونه و حوضش...
جالبتر از رابطه ی من و اونها ولی، رابطه ی اون دوتا با هم دیگه بود... زن نروژیه و مرد اهل کنیا... موهای زن کم پشت و لخت و انقدر بور که به سفید می زنه، موهای مرد پر و فرفری و سیاه... تو یه دهکده ای که نمی شناختم تو ایالت ساسکاچوان که اونم درست نمی شناسم با هم آشنا شدن... هر دوشون تو صلیب سرخ کار می کردن... از قضا همسایه شدن ولی بدون بالکن... فکر می کنم این از قطب شمال، اون از خط استوا، این از نژاد سفید، اون از نژاد سیاه، این از کشور جهان اول، اون از کشور جهان سوم، تفاوت از این بیشتر؟ این دو تا آدم چقدر باید انتخابهای مشابه کرده باشن تو زندگی که از دو سر کره ی زمین راهشون رو گرفته باشن و رسیده باشن به همسایگی همدیگه اونم یه جای پرتی تو کانادا؟... چقدر باید پاره ی تن همدیگه باشن که همچین تصادفی رو رقم زده باشن؟
دورترین جای کره ی زمین به تهران شاید یه شهری باشه تو برزیل... اگه یه روز با یه برزیلی همسایه شدم سرضرب باهاش ازدواج می کنم...
مامان بزرگم تعریف می کرد که زن بابای بابابزرگم که زن دوم بابای بابابزرگم باشه و پیرمرد مثلن شصت سالش باشه و زن بیست و دو سالش، سر بچه ی آخرش ویار زعفرون می گیره... قاشق قاشق زعفرون خام می خورده و کِرکِر می خندیده... همین وسطای حاملگیش می زنه و مامان بزرگ ِ بابابزرگم فوت می کنه... ظاهرن بانوی با صلابتی بوده و یه جورایی همه ازش حساب می بردن... سر تشییع جنازه و دفن و اینا، همین عروس ِ حامله ی خانواده کنار جوی آب تکیه داده بوده به درختای تازه در اومده و از خنده تا شده بوده... بعد سر ماه شیشم به حال نزار می افته و مثکه بچه نارس به دنیا می آد و مادر و بچه هر دو سر زا می رن... می گفتن به خاطر همون کِرکِر خندیدنش سر دفن متوفی این سرش اومد... که احترام خانوم جون (اشاره به مادربزرگ ِ پدربزرگ ِ بنده) رو نگه نداشته و همه ی جوونیش ذره ذره از جونش رفته... خواهر مامان بزرگم که خاله ی مامانم بشه اشاره می کرد به درختای ستبر کنار قبرستون و می گفت همین درختا بودن... همینجا خورد به کمرش و خبر نشد...
حالا سوای اینکه این چیزا رو جلوی بچه ی صد سانتی تعریف می کردن و اصن حواسشون به روح و روان ِ آکبند ِ طفل معصوم نبوده، به نظرم قدیما مردم یه ذره هم درک متقابل نداشتن... نه مرده شون نه زنده شون...
گاهی هم تعادل و هارمونی ای که تو زندگی بهش رسیدی برای بقیه تعادل و هارمونی نیست... و در همین لحظه همه ی اون تعادل و هارمونی با کشمکش و من می گم تو می گی های گاهی شوخی و گاهی جدی جایگزین می شه... بخوایم نخوایم دور و بری هامون هم یه تیکه هایی از زندگیمون رو صاحابن... بعضی هاشون انقدر خوبن که می ذاریم صاحاب باشن... پای لرزهای اینجوریش هم می شینیم...
لیموترش تو کوکا... ۳۳۰ سی.سی جرعه جرعه از این میتینگ به اون میتینگ... وقتی که چشات رو به زور باز نگه داشتی و تازه ساعت ۴ بعدازظهره... نمونه ای از به روزترین دوپینگ های من در زمینه ی بیدار موندن در محیط کار...