داستان تکراریِ آن کسی که هر روز برای صلح جهانی می جنگد/می نویسد/سخنرانی می کند/تظاهرات می رود/پُست شر می کند/لینک می زند/الخ، ولی نمی تواند با مادر میانسال یا برادر نوجوانش دو کلمه از سر صبر و بی نوک و نیش حرف بزند... آخر داستان هم لابد به خاطر یک سوء تفاهم ِ نه چندان کوچک به زندان می افتد و تا آخر عمر دیوار خراش می دهد
در اینجا واژه ی «زندان» استعاره از هر نوع زندگی ِ وابسته به چهاردیوار و هم سلولی و اشاره ی انگشت زندانبان که کن فیکون کند دنیامان است... می تواند به وضوح ِ یک ازدواج ِ از سر سوء تفاهم باشد...
رویاهایش را جایی از زندگی جا گذاشته بود... در صندوق عقب جیپی که هیچوقت نخرید، روی پاتختی ِ معشوقی که هیچوقت عاشقانه نپرستید، پای گلهای ریز و درشتِ توی بالکن که هیچوقت نکاشت، در انبوهِ ارغوانی ِ خمره شرابی که هیچوقت نینداخت... و حالا تا پنجاه سالگی راه زیادی نبود... دیر نمی رسید روزی که به گذشته نگاه کند و در عجب بماند که چطور همه ی زندگی اش صرفِ آداب و رسوم ِ زنده ماندنِ هر روزه شد...
پنج نفر بودیم، با پنج زمینه ی کاری مختلف، دور یک میز... هر کدام سالها پیش راهمان را کشیده بودیم به سمت ِ آنچه که به نظرمان مهمترین بود... آنچه که در نظرمان بزرگترین دغدغه ی بشریت بود... و حالا بی خبر از باقی دنیا، زندگی لابلای ادعاهایمان گم شده بود... به پنج شکل مختلف... و از همه بدتر، آنقدر راههای آشنا را چند باره به آخر رسانده بودیم که پر بودیم از اعتماد، و هر کداممان قابل این بود که اشتباهی هولناک بر ضد همان بشریت انجام دهد...
کلمات
رسولانِ بی یارند
آنچنان که بی چشمداشت
گاه صلیب ِ حزن به دوش می کشند
و گاه نیاز و ناز به نیش
و گاه هم در نگاهی تر
آنچنان حل می شوند
که نتوانی
قصه و غصه را از هم جدا ببافی
و اسمت را
مردمان می گذارند
افسانه پرست
گناهت، در سادگی ات بود
باید نشانی را
از کسی می پرسیدی
که می شناخت
دغدغه ی داغ ِ دلت را
یه ایده ای هم بود که این دوستمون داشت... ایده که چه عرض کنم... آیدیا بود بیشتر... می گفت بلاک های اولیه ی سرمایه داری و اسارت مدرن رو اونایی گذاشتن که از اشراف و نجیب زاده ها نبودن ولی از صفر شروع کردن و به ثروت رسیدن و همیشه ارتباطِ سایکو پثیانه ای به قشر متوسط-فقیر-کم فرهنگِ جامعه داشتن... که اشرافیت با وجودِ اشتیاقش برای انباشتن ثروت هیچوقت در حدِ خودش نمی بینه که بیاد اقتصادِ کلان و مشتری محور راه بندازه و سیستم اسارتش هرگز از حالت رعیت پروری خارج نمی شه...
حالا سوای اینا، یکی بیاد برای من توضیح بده چرا ایده با آیدیا از نظر دامنه ی معنی فرق می کنه؟ ما خرابش کردیم یا فرانسوی ها؟ یا من اخلاقم خرابه امروز؟