یه تست دادم در مورد اینکه موقع تصمیم گیری چه جور آدمی هستم... آیا خیلی سعی می کنم همه ی جوانب رو بسنجم و بهترین انتخاب رو بکنم، یا با یه چیزی که به قدر کافی خوب باشه هم راضی می شم... جواب در اومد که نسبتن آدم متوسطی هستم، نه خیلی اینوری نه خیلی اونوری...
یه جور آرامش خاصی هست در اینکه آدم متوسطی باشی... انگار مسئولیت زیادی بر دوشت نیست وقتی متوسطی... قرار نیست هارد پرابلم های دنیا رو حل کنی... قرار نیست گرسنگی و جنگ و بی خانمانی رو از بین ببری یا بقیه رو از بدبخت بودن نجات بدی و جلوی منقرض شدن خرسهای قطبی رو بگیری... بیشتر قراره صاف بری و صاف بیای و زندگیت رو بکنی... اینجوری دیگه لازم هم نیست نگران نسلهای بعدی باشم و فکر کنم با این دنیایی که داریم می سازیم (یا داریم خراب می کنیم) چه بلایی سر نوه نتیجه هام می آد... امیدوارم اونها هم بفهمن که من یه آدم متوسط بودم و کار زیادی ازم بر نمی اومد...
حالا شاید حتی بتونم انتظار داشته باشم که هشتاد سال هم عمر کنم... انگار اگه آدم متوسطی باشی، اتفاقات متوسط هم برات می افته!