کلمات
رسولانِ بی یارند
آنچنان که بی چشمداشت
گاه صلیب ِ حزن به دوش می کشند
و گاه نیاز و ناز به نیش
و گاه هم در نگاهی تر
آنچنان حل می شوند
که نتوانی
قصه و غصه را از هم جدا ببافی
و اسمت را
مردمان می گذارند
افسانه پرست
گناهت، در سادگی ات بود
باید نشانی را
از کسی می پرسیدی
که می شناخت
دغدغه ی داغ ِ دلت را
http://www.facebook.com/#!/I.will.participate/posts/349730621713522