یادداشت فرعی: ده روزه که تولدم شده... هی به خودم می گم بشین بنویس... همینجوری پابرهنه راه نیفت برو تو سن و سال جدید... پس فردا بر می گردی می گی بیست و شیش رو کجا گذاشتم... ولی خب ننوشتم و الان هم اومدم یه چیز دیگه بنویسم... و نکته ی مهم اینجاس که ننوشتنم از سر تنبلی نبود... بیشتر اینجوری بود که حالا چی بنویسم؟ چی کار کردم تو این یه سال؟ چه تغییری کردم که به کلمه بیاد؟ شاید واقعن هیچی... خشن تر شدم (بیشتر از قبل حتی!)، بی اعتمادتر شدم، زندگی-دوست -تر شدم و خانواده-پرست-تر، دوست دارم فکر کنم کمتر ایده آلگرام الان و بیشتر مسیر گرا تا هدف گرا... ولی اینا رو که نمی شه مثلن تو یه جلسه ی گفت و چای واسه دوستی تعریف کرد... و هر چی فکر می کنم چیزی از جنس دیگه ای که به چشم بیاد یادم نمی آد... آد!... قبلن فکر می کردم آدم فقط نسبت به آینده اس که در بی خبری به سر می بره... الان نسبت به گذشته هم یه همچین حسی رو دارم... جل المخلوق!
یادداشت اصلی: اومدم بنویسم که گاهی آدم تا می آد تو زندگی به خودش بیاد، انقدر زخم خورده که حتی قبل از اینکه اتفاق خاصی تو زندگیش بیفته از بازی می کشه کنار و بقیه ی عمر رو به لیس زدن زخمهاش می گذرونه... تو نسل ما این خیلی دیده می شه... و نسل پدر و مادرهامون خیلی راحت تر و بی کلنجارتر زندگیشون رو شصت ساله کردن... اینجوری که من دارم از بیست تا سی رو جون می کنم، مادرم اصن یادش نمی آد چه جوری گذشت... حسرتش رو می خورم...
یادداشت اضافی: و اینکه با وجود بیست و هفت سال سن هنوز کسایی هستن که بهم می گن بچه و من دلم می خواد در موردشون به خشونت فیزیکی مبادرت بورزم!... فکر کنم «بچه نبودن» یکی از عقده های زندگیمه... باید با یه پروفشنال مشورت کنم
بهرحال توی یک سال تغییر کردی و این خودش خوبه.... یعنی یه تکونی به خودت دادی...حالا گیریم خوشت هم نیاد از این تغییرها...
زنگ زدم بهت دیروز دخمل جان.... صدایی نشنیدم... دوباره زنگ می زنم...
وقتی 25 سالم بود یک بار یکی بهم گفت آقا پسر .... منم گفتم بابات وقتی همسن من بود تو تو بغلش بودی داداش ...