اولویت زندگی کردن است

به بهانه ی کباب کردن سوسیس ها اومدم صاف نشستم جلوی شومینه و صورتم گر گرفته... دستام از نگه داشتن شیش تا سیخ داره می افته ولی استخونهام یه جور خوبی دارن گرم می شن... انگار که گرمای آتیش گرفته باشه به سرمای سه ساله ی جا خوش کرده تو تنم... همه طبق معمول دارن از در و دیوار و زمین و هوا می گن و بحث می کنن... موضوع هم که کم نیست... اون وسط همینجوری که چشمم به سوسیس هاس می شنوم که یکی یه لگدی هم به مهاجرانی می زنه... در حدِ مرتیکه ی پفیوز ِ آفتاب پرست... فکر می کنم مهاجرانی یکی از نویسنده های مورد علاقه ی من بود... چقدر خم ِ قلم و نرمش کلام اش رو دوس داشتم... الان ولی دیگه برام مهم نیس... خیلی قبل از اینکه در افشانی اخیرش رو بکنه دیگه مهم نبود... همونجوری که مثلن امیرخانی از بیوتن به بعد دیگه مهم نبود... و خیلی های دیگه که تو کفشون بودم... فکر می کنم چقدر خوبه که اینا نمی دونن یه موقعی دوسشون داشتم و حالا دیگه نه... 

سیخ ها رو می ذارم تو سینی و همونجا دراز می کشم رو زمین... گرما می زنه به پهلوم... دستم رو می گیرم به گیلاس شراب که وسطِ بدو بدوی «آی سوسیسا سرد شد» کسی پاش نگیره بهش... فکر می کنم یه آپارتمان با شومینه داشته باشم... یه دیوارش رو آجر بزنم... یه دیوار دیگه اش رو رنگ آتیش... پر از تابلو... و دیگه هیچی مهم نباشه