مبارکشون مبارک

ماها که خشم ِ بعد از انتخاباتِ 88 رو لمس کردیم می فهمیم چطور می شه که مردم یه کشور گیره می شن که یه نفر ِ در راس قدرت رو بکشن پایین... ولی یادمون باشه مبارک صرفن یه رئیس جمهوره... مثل رئیس جمهور خودمون... نماینده ی یه حزب و یه خط فکریه و شاید خوش خط و خال ترین آدم ِ حزب باشه (مثل اوباما بین دموکرات ها) ولی تنها آدم حزب نیست... کلمه ی دیکتاتور برایِ چنین آدمایی زیادی گنده اس... گذاشتن ِ مبارک کنار ِ اسمشو نبر ِ مملکتِ خودمون تشبیهِ بی قواره ایه... یکی از بی قوارگی هاش اینکه ساختار معمول نظام دموکراتیک یکی رو لازم داره که بیاد Head of State بشه ولی جایی برایِ اسمشو نبری که ما داریم تو هیچ دموکراسی ای نیست... یکی دیگه از بی قوارگی هاش اینه که مبارک تقدس و بند و بساطی که از ملزوماتِ کاریزماتیکِ یه دیکتاتوره رو نداره... و هر چقدر هم نیم بند، در چهارچوب قانون کار می کنه... همانطور که رئیس جمهور (های) ما...

این چند وقته در حالی که سعی می کردم سرم از روزمرگی ها بیرون بمونه و خفه نشم، یه سِرچی کردم روی قوانین مصر و شرایطی که در چند دهه ی اخیر باهاش درگیر بوده... و به نظرم قوانینشون در زمینه ی تمرین دموکراسی حتی از مال ما هم داغونتره... یه چیز جالبی که دیدم اینه کشور از 1967 داره تحت شرایط اضطراری (شبیه چیزی که ما زمان جنگ داشتیم) اداره می شه... و قدرت اصلی تو مصر در دست ارتشه (که البته عجیب نبود)... حالا هم که مبارک استعفا داده و همه چی رو گذاشته در دست ارتش... می خوام بدونم الان مردم مصر خوشحالن؟... به اون چیزی که می خواستن رسیدن؟... آیا بهتر نبود به جایِ محو کردنش بیشتر ازش پوئن می گرفتن؟...

بعد اونور معرکه هم یکی هست به اسم اخوان المسلمین که فقط تلفظش مو رو به تن آدم سیخ می کنه... من از این داستان ِ مصر نتیجه می گیرم که همیشه حذفِ آدمها راهِ حل نیست... مخصوصن تو پرکتیس هایِ سیاسی ِ قرنِ حاضر... امیدوارم هر چی تو مصر می شه چیز خوبی ازش در بیاد ولی همچنین امیدوارم فکر نکنن که معجزه می شه، اونجوری که ما سی سال پیش فکر می کردیم...

در ضمن اگر براتون سوال پیش اومده که من چرا یهو اومدم انقدر ور می زنم، دلیلش اینه که رئیسم امروز نیست!... گفتم که نگران نشین یه وخ!