نکنیم

اینکه یکی یه خبطی می کنه به کنار، ولی اینکه آدم با استایل ِ ری*مانی بهش تذکر/جواب بده یا با استایل ِ پدر-فرزندی، یه داستانِ دیگه اس... که شاید اصن هم به بزرگ بودن و مهم بودنِ خبطِ یارو ربط نداشته باشه... عکس العمل های احساسی که تابع یه فاکتور نیس... طرف شبش کم خوابیده، صبحش از اتوبوس جا مونده، اجاره خونه اش رو زمین مونده، باباش تو بچگی تحقیرش کرده، مامانش قبولش نداره، خودش رو دوس نداره، تو زندگی گیر کرده، به دلایل نامعلوم عقده ی حقارت داره، الخ... اونوقت تا یه ماشین می پیچه جلوش یا یکی تو صف نوبتش رو می گیره یا یکی تو مهمونی واسه اش قیافه می آد یا یکی تو جلسه اون حرفی رو که می خواد نمی زنه یا یکی تو زندگیش اون آدمی که می خواد نیست، گلاب به روتون قهوه ایش می کنه... بنابراین نتیجه می گیریم:

1- اگه کسی ر** بهتون از دستش عصبانی نشین، به جاش دلتون به حالش بسوزه... بهتون قول می دم یارو از شما خیلی بدبخت تره...

2- تا می آد تو دهنتون که به کسی بری***، بدانید که بدجور خودِ درمانده تون رو لو می دین... دهنتون رو ببندین، حرفتون رو قورت بدین و برین خودتون رو درمان کنین...

3- کسایی که برایِ کسایی که به بقیه می ری** دست می زنن، به آیتم قبلی مراجعه کنن که در همون دسته بندی قرار می گیرن...

بعد جالبیش اینجاس که گاهی آدم می بینه یارو با استایل ِ ری*مانی داره از تناسبِ جرم و مجازات و محکوم کردنِ شکنجه و اعدام حرف می زنه!... 

و بله من از طرز حرف زدنِ یک عده که کاش اینجا رو می خوندن دلگیرام... شاید حتی عصبانی ام... و معتقدم فحاشی در دسته ی شکنجه های روحی قرار می گیره که از "تمدن" به دوره و جا داره به شدت محکوم بشه... منتها دلش رو ندارم برم این حرفا رو تو روشون بزنم، می آم اینجا می نویسم که یه وقت خدای نکرده آب از آب تکون نخوره و هیچ حرکتِ مثبتی رخ نده...