بار هستی

من رو کشون کشون با خودش برده کافی شاپ که پایه داشته باشه و بشینه درس بخونه... من تازه از بستر بیماری برخاسته اصن به قیافه ام نمی آد که بخوام بشینم چیزی بخونم ولی تالاپ تالاپ دویده رفته از کتابخونه ی نزدیک بار هستی میلان کوندرا رو گرفته برام... آخ آخه من کجای قیافه ام به میلان کوندرا خونها می خوره؟... می گه حرفای فلسفی می زنه خوشت می آد... می گم نمی تونم تحملش کنم... می گه آخه مثل خودته... سرش رو می کنه تو کتابهاش... میلان کوندرا رو دوست ندارم چون آدم رو هیپنوتیزم می کنه... یهو به خودت می آی می بینی هر چی گفته رو یه جا قورت دادی... خوشم نمی آد اینجوری... دوست دارم بتونم بشینم پشت میز با نویسنده، با متن، بحث کنم... بتونم کنارش راه برم نه اینکه توش غرق شم... کلن از تسخیر شدن فراری ام... کوندرا ولی یه جوری یه نفس همه ی محتویاتش رو می ریزه تو حلقت که وقت نمی کنی فکر کنی... کتاب رو که می بندی احساس می کنی کله ات رو قرض دادی به یکی دیگه...  انگار رد پای یه غریبه رو صورتت مونده باشه...

مثل طلبکارا کتاب رو از نصفه باز می کنم:

زندگی روزانه ی ما پر از اتفاقات و دقیقتر، برخوردهای تصادفی میان افراد و رویدادهاست. ما این رویدادها را تصادف می نامیم. تصادف زمانی اتفاق می افتد که دو رویداد نامنتظر در یک زمان به وقوع بپیوندد و به یکدیگر تلاقی کند: توما وقتی در رستوران ظاهر می شود که رادیو موسیقی بتهوون پخش می کند.این گونه تصادفات، در اکثر مواقع، نامشهود روی می دهد. اگر قصاب محل به جای توما به رستوران آمده و میزی اشغال کرده بود، ترزا به پخش موسیقی بتهوون از رادیو توجهی نمی کرد (به رغم اینکه برخورد بتهوون و یک قصاب نیز تصادف عجیبی باشد). اما عشق ولادت یافته، درک زیبایی را در او شدت بخشیده بود و ترزا هرگز این موسیقی را فراموش نخواهد کرد. شنیدن آن هر بار او را به هیجان خواهد آورد و هر چه در اطرافش روی دهد از درخشش این موسیقی نور خواهد گرفت، و زیبا خواهد بود.

پلیز... تنها چیزی که این روزها ظرفیت شنیدنش رو ندارم وصف عشقه... شاید باید برم یه چیز سیاه بخونم... کامو خوبه؟...

تو دلم می دونم که حرفاش رو قبول دارم... واسه همینم نمی تونم تحملش کنم... عشق محصول تصادفه... همیشه دوست داریم فکر کنیم که ایتس منت تو بی... ولی بی تصادف عشق به وجود نمی آد... شاید محبت... شاید احترام... ولی عشق آتشین حاصل برخورد دو روح غریبه اس... غریبه بودن خودش یه وزنه اس... ایضن دور از دسترس بودن... ایضن تر متفاوت بودن دو روح... 

با کله ی پر از موهای فرفری داره از این کتاب به اون کتاب می پره و واسه نوشتن یه جمله هزار بار سرچ می کنه و بال بال می زنه... چقدر بهش غبطه می خورم... با وجود اینکه تا خرخره درگیره ولی «گم» نیست... من درگیر نیستم ولی گم ام... سرمو تکیه می دم عقب و به آسمون یه پارچه سفید نگاه می کنم... یه لیست از کارایی که دارم، چه نیمه تموم و چه نیمه شروع، تو ذهنم ردیف می کنم... به اندازه ی کافی کار هست... شلوغی هست... دغدغه هست... ولی من گم ام... تو یه سردرگمی عجیبیوقت می گذرونم... شاید چون تصویری از آینده ندارم... شاید چون خودِ گذشته ام رو فراموش کردم... شاید تو ترنزیشن استیت هستم... آره شاید تو ترنزیشن استیت هستم... توی پیله... منتظرم انگار... می دونم که منتظرم... 

بوی قهوه می زنه زیر دماغم و مردی که انگار ایرانیه میز بغلی نشسته و لابد کتاب فارسی منو دیده که اینجوری زل زده به طرف ما... تو دلم فحش می دم بهش و کتاب رو می بندم... کوندرا جان، تو خوبی... یا به قول اون جمله ی کلیشه ای: ایتس نات یو، ایتس می... شاید یه وقت بهتر باهات معاشرت کنم...

چقدر چرت نوشتم