ساعتهای طولانی ِ کار... خوشحال نیستم از اینهمه وقت و توانی که «شغل» ازم می گیره... به نظرم، «شغل» باید چیزی باشه مثل گردنبند که آدم هر چی قشنگ تر و گرونترش رو داشته باشه بیشتر خوش به حالش باشه، ولی اگرم نداشت لخت به نظر نیاد... به نظرم، «شغل» باید چاشنی ِ زندگی باشه نه پلو خورشتِ زندگی... به نظرم، بلا بلا بلا ... رئیس ِ چینی اما انگار خوشحاله و در حالی که ساعت هشت و نیم شبه و از صبح یه نفس داریم کار می کنیم، تکیه می ده به صندلیش و با کج لبخندی می گه: ایتس گود تو بی وانتِد...
آه ام در می آد: نو ایتس نات!... می آد تو دهنم که براش توضیح بدم انقلاب صنعتی برایِ بشر رفاه نیاورد، فقط فرهنگِ بردگی رو واسمون جا انداخت... ولی حال ندارم دهن واز کنم... به جاش یه خورده حرص می خورم و پا می شم می رم سر میز خودم... رئیس هنوز داره رو صندلیش تاب می خوره و با کج لبخندش به سقف نگاه می کنه...ساعت نه و نیم بالاخره رضایت می ده که دیگه کاری ازمون بر نمی آد و بهتره بریم... من، با جنازه فرقی ندارم...
صبحی چای به دست رفتم نشستم واسه یکی از بچه های تیم انیمیشن نق زدم... می گه خب چرا تو همیشه اُور تایم می مونی، یه بارم فلانی بمونه... می گم فلانی بچه داره... می گه ول یو شود گِت یورسلف اِ کید توو... می گم دِی آر فاکینگ می سو هارد دَت آی مایت گِت وان ایونچوالی... می خندیم... پا می شم می آم سر بدبختی ِ خودم که جمعه رو هم از سر بگذرونم و برسم به ویکند... در عین حال خوشحالم از اینکه می تونم به انگلیسی حرفایِ مستهجن بزنم... به فارسی نمی تونم... به فارسی، مودبم و تحمل می کنم و حرص می خورم... به انگلیسی، فحش می دم و دعوا می کنم و دلم سبک می شه... فکر می کنم شاید هیچوقت نتونم به انگلیسی شعر بگم و عاشق بشم، ولی خیلی بیشتر از فارسی لازمش دارم... حداقل تو این روزایِ گندِ زندگی...
=)) تازه اگه تو هزار تا فحش فارسی هم مثلا بدی... هیچکدوم مزه این یکی رو نمیده...چون همه حس بدت رو می ریزی توی سه تا حرفش و دهنتو پر میکنی و همه حس بد و با این سه تا حرف پرتاب میکنی بیرون و خلاص...حالا هی بیا به فارسی بگو کثافت عوضی خر فلان و فلان و فلان... نمی شه دیگه...حال نمی ده :دی