وقتی شیخنا سیبیلش را می زند
بالاخره پروژه به یه جایی رسید که بتونم نفس راحت بکشم... الان که نگاه می کنم می بینم تمام ِ این چند هفته رو عصبی و منقبض بودم... رسمن... و از خودم متعجبم... چون تصویر ِ من از خودم یه آدم ِ قویِ معتمد به نفس ِ مدیر ِ از-این-بادها-باکی-نیستِ همیشه آرومه... و وقتایی که عصبی می شم نمی دونم باید چی کار کنم چون فرضم بر اینه که این اتفاق هیچوقت نمی افته!... و وقتی نمی دونم باید چی کار کنم که عصبیتم کمتر شه، بیشتر از حدی که لازمه عصبی می شم... آدم آخر ِ آخرش خودشه که باید از خودش مراقبت کنه... حتی اگه مراقبت کردنش شامل این بشه که گاهی وقتا داد و بیداد راه بندازه یا بشینه های های گریه کنه یا خودشو به یه هات داگِ کنار خیابونی مهمون کنه...
حالا که تموم شده ولی برایِ بعدنم درس عبرت بشه...
راستیاتش اکنون که این پست را می نویسم چیز خاصی برایِ گفتن ندارم!... خیلی وقته که اخبار نخوندم و تلویزیون ندیدم... حتی ایمیل فورواردی ها رو هم یکی در میون خوندم و اصن نمی دونم دنیا دستِ کیه الان... صرفن چون دلم برایِ وبلاگم تنگ شده دارم تایپ می کنم... دیروز همینجوری که داشتم بر می گشتم خونه به فکرم رسید که این عبارتِ «همه چیز نسبی است» خودش یه عبارتِ مطلقه و بنابراین نمی تونه صحیح باشه!... پس نتیجه می گیریم که همه چیز نمی تونه نسبی باشه و حتی وقتی می گیم همه چیز نسبیه داریم مطلق با قضیه برخورد می کنیم و پس در اکستریم ترین حالت هم، حداقل یه چیز مطلق داریم... و من کلن سعی می کنم تو منطقم «خدا» تولید نکنم و بنابراین وقتی حداقل یک نمونه دارم سریع به این نتیجه می رسم که می تونم نمونه های بیشتری هم داشته باشم!... از همه ی اینها نتیجه می گیریم که همه چیز نسبی نیست و چاره ای نیست جز اینکه بعضی چیزا هم مطلق باشه... این واسه من یعنی که همه چی رو خراب کن، دوباره بساز!... حالا شما منو تصور کن که نشستم تو اتوبوس، کِرکِر می خندم!... چون هم نتیجه ی قضیه خنده داره (و البته تلخ!)، هم این فکت که من ساعت نه شب بعد از اونهمه کار و بدبختی راه افتادم دارم به این چیزا فکر می کنم!
وقتی سیزده ساعت بی وقفه از نیمکره ی چپ مغزت کار بکشی آخرش داغ می کنه و از این جرقه ها می زنه دیگه... شما عبرت بگیرین، توصیه های ایمنی رو رعایت کنین...
همین دیگه... با آروزی فردا و پس فردای آفتابی تر، تا بعد!
