دوستِ عزیزتر از جانی دارم که مدتی ازش دور افتاده بودم و الان باز چند هفته ایست دارم می بینمش... داشت تعریف می کرد از رابطه ی تمام شده ای که چه بلاها به سر و چه مصیبت هایی به دلش آورده... که شاکی بود از رسم روزگار... که چرا آدمها این می کنند و آن نمی کنند... چرا آدم انقدر تنهاست و چرا تنهایی انقدر ترسناک است و چرا دنیا انقدر سیاه است و غیره... نشد که برایش بگویم حرفهای ته دلم را... فقط تاییدش کردم چون حس و حالِ آن لحظه ی التهابش می طلبید... ولی خواستم اینجا بنویسم که حداقل توی گلویم بغض-وار نپوسد... و از آنجا که توی دلم حُسنا صدایش می زنم، پس می خوانیم:

حُسنا جان... حقیقتِ زندگی اینست که ما زنهای این هزاره، به «مَرد» کمتر نیاز داریم... کمتر از مادرانمان... خیلی کمتر از مادربزرگهایمان... اینرا نمی گویم که افتخار کنم به خودمان یا سنگِ فمنیسم به سینه بزنم... حقیقتِ زندگی اینست و روی دیگر این حقیقت آنست که با ما خشن رفتار کردند... به طرز زشتی خشن رفتار کردند... که خدایی اگر باشد فقط خودش می داند زخمهایمان کی و چطور خوب خواهد شد... ولی اینها هیچکدام حقیقتِ زندگیمان را عوض نمی کند و حقیقت اینست که با ما خشن رفتار کردند و زن بودن را برایمان انقدر به لجن کشیدند که مجبور شدیم کاری کنیم... مجبور شدیم از هر چه گیر دستمان می آید دور خودمان لایه و پوسته و پیله و هر اجق وجقی شده بتنیم، بلکه دردِ لامصبش کمتر شود... آنهاییمان که بزن بهادرتر بودیم راهمان را کشیدیم و رفتیم سراغ درس و بعد کار و عنوان و دفتر و دستَک و دست در جیب و... بعضی ها هم رفتند سراغ فریبندگی های زنانه شان و پدر ِ پدرسوخته ی خیلی مردهای دیگر را در آوردند... ولی ما بیشتر به همان دسته ی اول متعلقیم... که دستمان را به زانویمان گرفتیم و بلند شدیم... حالا الان نگاه کنی، هر کداممان زندگی ای داریم برای خودمان... کم یا زیاد، اموراتمان را می گذرانیم... برو و بیایی داریم... آرزوهایی داریم... که ازشان کوتاه هم نمی آییم...

حُسنا جان... یونگ وار اگر بگویی، که ما زنهای این هزاره، مردِ درونمان را کشیدیم بیرون و داریم ازش آن خدمتی را می گیریم که جده هایمان از جدهایمان طلب می کردند... حقیقتِ زندگیست که خودمان زندگی خودمان را پوشاندیم... خودمان برایِ خودمان دو نفر شدیم... برای همینست که دخترهای تکی را الان بیشتر از بیست سال پیش (و حتی ده سال پیش) می بینی... خوب است کسی باشد کنارمان، خیلی هم خوب است، ولی نیازی نیست... و خودمانیم حُسنا جان، عشق سر جایش... ولی با کسی بودن، اگر نه بیشتر، حداقل اندازه ی همان عشق «نیاز» می خواهد... که انگار کافی نیست که فقط یکی را دوست داشته باشی... محض چاشنی هم شده باید کمی لازمش هم داشته باشی... باید به کارت، به نیازت، به خواهشت بیاید... باید باهات راه بیاید... راهِ واقعی، نه مثل ِ ناز کردنِ گربه...

حُسنا جان... آنوقت فکر می کنی می شود اینها را به مردهای این هزاره فهماند؟... نمی شود... مرد تا بوده، «به درد بخور» بوده... «کار» پیش برده... «فعل» انجام داده... برایِ مرد مثل تُف سر بالاست اگر نگذاری «مدیریت ات» کند... تحقیر می شود اگر آن نکنی که می گوید... حتی اگر بگویی که لازم نیست کاری کند برایت... امتحان کن، یکبار حتی با ملایمت پیشنهادش را، خواهشش را، امرش را پس بزن... ببین چطور به تکاپو می افتد که بنشاندت سر جایش... سماجت کنی دلش می خواهد حالت را بگیرد... باز سرپیچی کن، تکاپویش بیشتر می شود... خشمگین می شود... اگر تا دیروز تاج سر بودی، حالا هر از گاهی لگدی هم بهت می زند... خلاصه در حاشیه یادداشت کن: اگر می خواهی مردی را به چیپ ترین درجاتِ انسانی بکشانی، راهش همین پس زدنِ اول پیشنهاد و بعد امرش است!

حُسنا جان گاهی فکر می کنم کاش می شد به مرد گفت: عزیزم تو هیچ کاری نکن... فقط بتمرگ سر جایت و مرا دوست بدار... قربان شکلت بروم، خفه شو و فقط ببوس مرا!... یعنی جنجال گاهی به اینجاها می کشد... ولی تو اگر توانستی مردی را پیدا کنی که بتواند بتمرگد و خفه شود و باز خودش را مرد حساب کند، مرا خبر کن... یعنی اصلن نمی فهممشان... کم با مردها از هر سن و رده ای نگشتم، ولی نمی دانم چه ککی به شلوارشان است که اینطور بی قرارند و اینطور بی طمانینه و صرفِ «بودن» شان را به رسمیت نمی شناسند حتمن باید «چیزی» باشند، «پخی» بشوند تا فکر کنند که لایقند... حالا تو بیا به مرد بگو که نمی خواهی هیچ پخی باشد... که اصلن می خواهی هیچ پخی نباشد... فقط لطف کند و با هیچی نبودن، insecurity نداشته باشد... انگار نشدنیست برایشان... انگار زندگی برایشان میدانِ دویدن است... میدانِ جلو زدن...

که البته آنها هم احتمالن دارند از این چیزها که بگویند به من و ما... چه می دانم...

حُسنا جان... حالا این تکه ها را بگذار کنار هم... خودت را ببین که داری با این لامروت روزگار دست و پنجه نرم می کنی، مردت را ببین که دارد با تو دست و پنجه نرم می کند، رابطه را ببین که هر بار هنوز شکل نگرفته به فنا می رود... همه از آن چهارچوب های پنج هزار ساله خارج شدیم حُسنا جان... تا بیاییم توی قالب جدید جا بیفتیم، چند نسلی عوض شده... از من بشنوی می گویم به عمر ما قد نمی دهد... یعنی من خودم را می بینم که اگر هشتاد ساله هم بشوم باز دارم کلنجار می روم... باز دارند باهام کلنجار می روند... و کاری نمی شود کرد... پیش آمده... سنگیست که از بالای کوه به قل خوردن افتاده... آدم اگر عاقل باشد یا خودش را می کشد کنار، یا با سنگ قل می خورد... ولی جلویش وایستادن خودکشیست... 

حالا تنهایی را می گویی، می گویم باید دوست گرفتش... یعنی اصلن مسئله ای نیست که بخواهی چاره اش کنی... بیشتر از اینکه برایِ آدم ضرر داشته باشد، ترس دارد... مثل سوسک... که تا حالا نشده سوسک آدم بکشد ولی آدم در حد مرگ ازش می ترسد... خودِ من مثلن!... حالا تنهایی رنگش سیاه است؟ اولن که نیست... بعد هم که باشد، سیاه هم رنگ است... تعریفِ «قشنگی» را اگر به روز کنیم، حتی می شود که رنگِ قشنگی باشد... 

خلاصه که حُسنا جان... تنهایی آدم را نمی کشد... آدم را عوض می کند، ولی نمی کشد... تو دیگر شبیه مادرت و خاله ات و شوکت خانم ِ محله ات نیستی... نشد که بشوی... شبیهِ خودت باش... نه بترس از اینکه تک باشی، نه فرار کن ازش، نه با خیالِ Soul-mate و The One رنگِ قلابی بزن بهش... آدمهای دیگر توی زندگی آدم می آیند و می روند... گاهی ردپا می گذارند، گاهی شماره تلفن، گاهی ایمیل، گاهی آدم سال به سال یادشان می افتد، گاهی شده به التماس ازشان خبر می گیرد، گاهی هم می خواهد دیگر ریختشان را نبیند... به خدا، اگر باشد، احمقیم که فکر می کنیم آدمی باید بیاید و تا ابدِ زندگیمان بماند ور دلمان... بدان و بدانم که آدمها تاریخ انقضا دارند، ما هم تاریخ انقضا داریم برایشان... رابطه ی منقضی را اگر هی بخواهی لیس بزنی مسموم می شوی... به همین سادگی... حالا اگر خیلی دلت نمی آید، نیندازش دور... بگذار گوشه ای... حتی اگر آن را هم دلت نمی آید، بگذار جلوی چشمت... خاکش را هم حتی بگیر هر از گاهی... ولی دستش نزن دیگر... نه فقط به خاطر خودت، که به خاطر او هم...

که به قول آن حضرت:

Love is not some kind of victory march... no... it's a sad and a very lonely Hallelujah

حُسنا جان... حالا باید یکبار که خُنک تر بودی، پیدایت کنم و اینها را برایت بگویم... شاید حتی از رو بخوانم که نگاهم به قهر چشمهایت نیفتد... عجالتن با کلی کم و کسر نوشتمش... آخر این هفته ددلاین دارم و کُد هنوز حتی ناله هم نمی کند... مورچه خاک به سری هستم به نوبه ی خودم!