موضوع انشا: علم بهتر است یا دین؟

یادداشت اول: گاهی انقدر فکرای جورواجور با هم می آد تو کله ام که دلم می خواد بلند شم وایسم، دست بزنم به کمرم و سرشون داد بکشم تا آروم شن... بعد به صفشون کنم و اونایی که نوبتشون تا آخر وقتِ اداری امروز نمی رسه رو بذارم واسه فردا یا بفرستمشون دنبال نخود سیاهی که برن دنبالش و مثلن یه ماه دیگه بیان... 

در کل، ایکاش مغز را مجالِ مسواک زدن و خوابیدن بود!

یادداشت دوم: ترسناک به نظر رسیدن یکی از راههای "اظهار قدرت" است... و اظهار قدرت (یعنی وقتی المانِ قدرتمندی را به رخ همگان- اعم از مهاجم و تماشاچی- می کشی) یکی از راههایِ فراهم آوردنِ "احساس امنیت" است... و اینکه آدم برای فراهم آوردنِ "احساس امنیت" دست به کاری بزند، یعنی که همینجوری احساس امنیت نمی کند... و عالمان می گویند یکی از دلایل احساس عدم امنیت در زندگی، کمبود محبت در دوران کودکی است... بنابراین شاید خیلی دیر باشد برای اینکه بخواهید پرخاشگری/عصبانیت/گاردِ طرفتان را از بین ببرید یا راضی اش کنید که خالکوبی های وحشتناکش را پاک کند و موهای سبز سیخ سیخی اش را به حالت اول برگرداند... ولی محبتِ بی دریغ حداقل کاری ست که از دست بر می آید

یادداشت سوم: درست که فکر می کنم می بینم بد نمی شد اگه یکی دوتایی شاخ داشتم

یادداشت چهارم: این تیکه از یکی از مصاحبه های جان استوارت رو دوست می دارم:

STEWART: I’ve always been fascinated that the more you delve into science, the more it appears to rely on faith. They start to speak about the universe as if, well there’s “most of the universe is anti matter [sic],” oh really, where’s that? “Well, you can’t see it.”  Well, where is it? “It’s there.” Well, can you measure it?  “We’re working on it.”

It’s a very similar argument to someone who would say God created everything.  Well where is he? “Well, he’s there.” And I’m always struck by the similarity of the arguments at their core.

البته بعدش خیلی ها بهش خرده گرفتن و به طور مثال، این فیلو همچین غیرتش زده بالا که دست به چارت شده و آرگیومنتی راه انداخته واسه خودش... ولی فارغ از همه ی سوراخ سمبه هایی که حرفِ جان استوارت داره، من تیزیِ نگاهش رو تحسین می کنم