یادداشت اول: درستش اینه که طرف یه حرفایی بزنه که بشه دربست قبول کرد، بشه تحسینش کرد، بعد بزرگش کنیم و ببریمش بالا... ولی اتفاقی که در عمل می افته اینه که اول طرف رو می بریم بالا و تحسینش می کنیم، بعد هر حرفی که می زنه دربست قبول می کنیم...
یادداشت دوم: جیغ و داد کردن در اماکن عمومی و قاه قاه خندیدن در حد جاری شدنِ اشک و پا روی زمین کوبوندن و از شدت بال بال زدن دستش بخوره لیوان پرت شه نیم متر اونورتر، از طبیعی ترین حقوقِ هر انسانیه!... حالا این ملت عبوس بودن رو می ذارن به حسابِ بافرهنگی، دیگه تقصیر من نیست...
یادداشت سوم: یه مرضی که دارم و گاهی ازش رنج می برم اینه که هر از چند ماهی می رم فیلم ایرانی می بینم تو سینما... حاتمی کیا، کیارستمی، فرمان آرا، بنی اعتماد... بعد می رم تو مایه های تصویر کردنِ بیگ پیکچر ِ دنیا و زندگی و چند روز می افتم یه گوشه تو فاز ِ دق کردن... یادمان باشد یکی از المان های شاد زیستن، تنظیم پهنا و عمق دید است
