تو نه چنانی که منم، من نه چنانم که تویی

یادداشت اول: دلم برای المپیک تنگ می شه... تمام این دو هفته رو به واسطه ی صبح زود پاشدن های ظالمانه و شب تا دیر وقت بیرون ماندن های شادمانه خسته بودم و خواب... ولی خوش گذشت... کلی دچار عِرق ملی-کانادایی و افتخار و غرور و همبستگی با مردمی شدم که تا دو سال پیش نمی شناختمشون... حتی یه روز صبح هم پاشدم برای صبحونه پنکیک درست کردم! دیگه ببین آدم تا چه حد می تونه جو گیر بشه!

یادداشت دوم: نشستم دارم یونیت تست می نویسم برایِ کدِ یُقوری که تازه قبلن در ابعاد بسیار گسترده ای تست شده... یعنی آدم توی آفتابه شیر موز بخوره و به این جور گِل لگد کردن ها نیفته... کُد هم، هر چند که تمیز نوشته شده (خودم نوشتم!) ولی تِستِبل نیست... نیست آقا... وقت می دادید، تستبل می نوشتیمش... ندادید، از این سر و آن سرش زدیم... همین هم از سرتان زیاد است... والله!

تجربه بهم نشون داده که همیشه سخت ترین و کثیف ترین کارها می افته گردنِ اعضایِ خردسالِ گروه... یعنی عدالت در حد تیم ملی... یارو هزار سال سابقه کار داره، کرور کرور بیشتر از من حقوق می گیره، اونوقت تمیزترین و شسته رفته ترین کارها رو بر می داره، سه سوت انجامشون می ده، بعد سه ماه هی واسه این و اون پرزنت اش می کنه و باهاش پز می ده!... بدبختِ دو عالمه اون کسی که با گنده تر از خودش همکار باشه!

یادداشت سوم: اعتماد رو (هم) توقیف کردن... این روزنامه ی طفلک تنها سورس ِ خبری بود که من ِ طفلکتر هر روز بهش سر می زدم و کلی باهاش کیف می کردم... یه خورده بوی «شرق» می داد... حالا اخبار اقتصادی و بورس و بازار رو از کجا بخونم؟ :((