درین درگه که گه گه کًه کٌه و کٌه کَه شود ناگه...

دیروز داشتم زندگینامه ی منتظری رو می خوندم... بعد فکر کردم اگه آدم می تونست به اندازه ی دو قدم جلوتر از خودش رو بو کنه چی می شد... منتظری یه بازی ای رو شروع کرد که در نهایت باعث شد فروردین 68 از قائم مقامی استعفا "داده بشه"، امام سه ماه بعدش فوت کرد... شاید اگر منتظری می دونست که اگه چند وقت دندون رو جگر بذاره تا بیست سال بعدِ مملکتی رو می تونه سامون ببخشه، اوضاع الان بهتر بود... آیا اگه می دونست، می تونست آروم بشینه و مثلن سر اعدام ها و زندانی ها دم بر نزنه یا بازم هر لحظه سکوت رو مصداق خیانت می دونست؟ همونطور که مشاهده می کنید کاری که در اون روزا قهرمانانه و آرمانگرایانه به نظر می اومد در بستر زمان تبدیل شد به یه اشتباهِ استراتژیک با تبعات زیاد... آیا می شه منتظری رو به خاطرش سرزنش کرد؟ فکر نمی کنم... به هر حال کاری رو انجام داد که اون موقع به نظرش صحیح می اومد... ولی آیا اگه تجربه اش بیشتر بود می تونست تصمیم بهتری بگیره؟ آیا موندن در بدنه ی قدرت همیشه بهتر از پشت پا زدن و قهر کردنه؟ نمی دونم...

این اتفاق بیست سال پیش افتاد و ما تا بیست سال بعدش رو دیدیم و الان داریم قضاوت می کنیم... چند تا از این اتفاقا همین الان داره می افته؟ چقدر از کارایی که الان داریم می کنیم مصداق ِ احساسات/ارزشگرایی لحظه ایه؟ چقدر از نقشه هامون شانس ِ «خوب از آب در اومدن در لانگ ترم» رو داره؟ چقدر بیست سال دیگه خودمون رو به خاطر ِ خریت های عاقلانه-نمای این روزامون سرزنش می کنیم؟ چقدر موقع دسیژن میکینگ تا بیست سال دیگه رو مد نظر داریم؟ نمی دونم...