نمی دونم شاعرش کیه

باز کن پنجره را

                  که دلم سخت گرفتار شده ست

به من از دیده ی خود نور ببار

به من خسته ی سرگشته ی خوار 

تو کجایی

              که مرا باز پر از شور کنی

تو کجایی

                 که رهایم کنی از درد فراق 

باز کن پنجره را

من دگر بار پر از ناله و اشک

خالی از رنگ و ریا

همره خواهش خویش

صادق و ساده و صاف

بر طریق نگهت آمده ام

         کوچه بیمار و خموش

                      رنگ آلوده ی درد

                             مرگ در یک قدمی

                                     همه انگار به من می نگرند

                                             همه انگار به تکرار تلاش عبثم می خندند

باز کن بار دگر راهِ نگاه

باز کن پنجره را و بخند

من به مهمانی لبخند تو باز آمده ام

کوچه و مرگ به من می خندند

                 عوض کوچه و مرگ ، تو بخند

کوچه و مرگ مرا می شکنند 

باز کن پنجره را ، تو بخند ،تو بجوی ،تو به من «باش» بگوی

               تو بخند

                             تو بناز

من به مهمانی لبخند تو عادت دارم

و به چشمان پر از خاطره ات بیمارم

و به شوق تو ز غم بیزارم

و تو را می خواهم

باز کن پنجره را

                                        و بخند...