در عرض بیست روز، دیگر آن آدم ِ خوشحالِ خوشبین ِ پر انرژیِ امیدوار به آینده ی خوش شانس و خوشبخت نیستم...  

در عرض بیست روز، به یک عمر تقوا و جهان بینی و عزت و امید ام کافر شده ام...  

در عرض بیست روز، به جایش کثافت و سیاهی و ناتوانی و بیچارگی و درماندگی را باور کرده ام... آمیخته به بغض و کینه و عقده...

در عرض بیست روز، به همین سادگی...

زندگی غریبی ست... می شود که از خواب بپری و ببینی وسطِ سیرکی و دلقک ها دارند با دوچرخه ی تک چرخ دورت مانور می دهند و بندبازها بالای سرت تاب می خورند... یکبار می خواستم از خودم بپرسم چی شد که اینجوری شد، اما با اقتدا به مسلکِ تحریم بیخیال شدم...  

یکبار خواستم داستانی بنویسم از روزهایی که امید به زندگیمان به عرش می رسد... از ایران ای که بالاخره بعد از صد و پنجاه سال رنگِ اصلاحات را به خود می بیند و از «احمد» نامی که ولایتِ خارج را ول می کند به هوای ساختن وطن... 

داستان نوشتن پیشکشم، دلم به حالِ سادگی ام می سوزد...