چرا سیب زمینی هستم

یادداشت اول: دو روزه که کار و زندگی رو رسمن تعطیل کردم و نشستم پای اخبار... انقدر خبرا زیاده که نمی شه جمعش کرد... گاهی با بیگ برادِر چک می کنم که مطمئن شم همه ی خبرا رو می دونم!... اگر می تونستم رای بدم کارم منطقی بود، ولی الان که در آخرین نقطه ی دنیا هستم و نزدیک ترین صندوق تو اُتاواست، این خبر خوندن ها و جوش زدن ها و بحث کردن ها بیشتر از سر احساسه... واسه دلِ خودم... 

تهران شلوغ شده... نه شلوغی که نا امن باشه، ولی کم هم بزن بزن نمی شه... این یکی رو دیگه نمی فهمم... یعنی خب من هیچوقت آدمی نبودم که به خاطر عقیده یا آرمان، حنجره پاره کنم... الان هم فکر می کنم وقتی آدم می پذیره که رای اکثریت، نباید فرد فرد قضیه رو بحث کنه... گروهها باید بحث کنن، مردم باید حمایت کنن... ولی اینکه مردم با هم بزن بزن کنن محل اشکاله! 

(فخری خانم به مامانم: بیا این بچه ات رو جمع کن باز گ****!) 

انتخاباتِ این سری خیلی فشرده بود... یعنی با یک رای، دو تا هدف داشت برای زدن... یکی بیرون کردنِ احمدی نژاد بود از عرصه و دیگری رای برای مردمی «تر» شدنِ دولت... هدف اول خیلی وقت گرفت از تبلیغات... انقدر این احمدی نژاد و دار و دسته اش پاچه*** که با وجود همه ی امتیازایی که از دست دادن، هنوز ملت دلشون تو دستشونه که نکنه «یهو» دوباره همون قبلی از صندوق در بیاد... هدفِ دوم که همانا انتخاب بین ِ موسوی و کروبی ه، خوب مطالعه نشد... یعنی وقت نشد... به قول یکی «شورتِ سبز» موج راه انداخته! (کنایه می زد به کم سن بودن یا جو گیر بودنِ حامیانِ مردمی ِ موسوی)... شاید اگه یه هفته دیگه وقت بود و احمدی نژاد رو یکی خفه می کرد تا مردم می تونستن فارغ از استرس موسوی و کروبی رو درست مطالعه کنن، خیلی از شورت های سبز تبدیل به شال های سفید می شد... شیخ یه چیزی تو چنته داره... کدخداگری های پیشین اش نشون داده... موسوی اما، مشکوک می زنه... واقعن دیتای زیادی ازش در دسترس نیست... نمی تونم غیر از این نتیجه بگیرم که مقدار زیادی از حمایت هایی که ازش می شه، احساسیه... به خاطر فرار از احمدی نژاده...

نمی دونم... شاید اگه موسوی و کروبی برن دور دوم، وزنه ها تغییر کنن... فعلن که به نظر می رسه موسوی برنده ی مطلقه... و من هنوز نمی دونم موسوی یا کروبی... 

یادداشت دوم: کارم به جایی رسیده که صورت مسئله رو عوض می کنم وقتی جوابی که می گیرم بابِ میل ام نیست... چیزهایی رو آرزو می کنم که می دونم به راحتی می تونم داشته باشمشون... با خودم همکاری می کنم... حس خوبی داره... مثل این می مونه که همیشه خوش شانس باشی!... ولی این وسط یادم می ره که «واقعن» چی می خواستم...