آمریکا آمریکا ننگ به نیرنگ تو

 

توریست بودن خوب است... اینکه زندگی ِ هر روزه را می گذاری زمین و هر چه از دنیا می خواهی را می کنی یک چمدان + کیف دستی و دیگر یک ساعتت معادل فلان قدر دلار نیست و خوابت مینیمم هفت ساعت و نیم نیست و وظایف ات فلان کار و بهمان چیز نیست و همه چیزت بی حساب است... با دهانِ باز به همه چیز زل زدیم و دویست سال تاریخ را پرستیدیم و راه رفتیم و راندیم و باز راه رفتیم و خندیدیم و از همه چیز حرف زدیم و غذاهای خوشمزه خوردیم و تفریحات سالم و ناسالم کردیم و... خوب بود 

توریستِ ایرانی بودن اما حکایتِ دیگری است... اینکه مجبوری ساعتها منتظر بمانی تا یک سیب زمینی ِ آمریکایی به خودش تکان دهد و بیاید و هفت جد و آبادت را جلوی چشمت زنده کند چون ملیت ات فلان یا از صف بیرون کشیده شوی چون ملیت ات فلان یا جلویِ همه بازرسی بدنی شوی چون ملیت ات فلان، آنوقت ایرانی بودن همانقدر دردناک است که جذامی بودن... جالبیش آنجا بود که وقتِ ورود به کانادا هم بازرسی بدنی شدم... دوست دارم فکر کنم این دومی شانسی بوده... بد شانسی بوده... 

خلاصه اش اینکه تا اینجایش فکر می کنم آمریکا خوب است اما کانادا بهتر است... شیکاگو به لحاظِ شهری از ونکوور بهتر/شیک تر/مدرن تر است اما خشن تر هم هست... معلوم نیست کِی دوباره این همه دردسر رو به جان بخرم و برای ورود به خاکِ مقدس ِ ملل متحد، تمنایِ ویزا کنم... انگار هنوز بعد از اینهمه ایرانی بودن، عادی نشده برایم...

انتخابات هم که در جریان است و حتمن می دانید... مناظره ها را نصفه نیمه نگاه می کنم و اوق‌ام می گیرد... کاش زودتر تمام شود...