ای سر به هوای من- هایده

یادداشت اول: بعضی وقتها آدم می ترسد خودش را با خودش تنها بگذارد... که مبادا «اما» ها و «اگر» ها و «شاید» ها و «خاک بر سرت» ها و «مگر مرض داشتی» ها و «احمق مگه کور بودی» ها و غیره بزند بالا و مثل چی روح را بخورد... آنوقت به هر دری می زنی که خودت را با خودت تنها نگذاری... قاطی ِ هر جمعیتی می شوی و با هر سازی پای می کوبی، به هر پستویی سرک می کشی و خود را به هر تجربه‌ای می سپاری، با هر کسی همراه می شوی و به هر «بیا»یی لبیک می گویی... توی اتوبوس یا ترن هم که نشسته ای، چیزی دستت می گیری که سرت «گرم باشد» و انقدر پرسش ات نکند...  

بر فنا رفتن آنچه که استاد «امضای شخصیت» می گفت همین پروسه است... که آدم به طور خاص دیگر حتی هیچ هم نیست و تنها آنست که دیگران هستند و فضا هست، شاید کمی شورتر یا برعکس... 

یادداشت دوم: مردم کار و زندگی دارند... ناسلامتی دولت را گذاشته اند که در غیاب توجهشان مدیریت کند و پاسدار و امین باشد... که مردم به باقی زندگیشان برسند... نه اینکه باقی زندگیشان را صرف جمع کردن همین دولت مدیر و پاسدار و امین کنند... 

به طور خلاصه، آی ام سیک آو دیس پرزیدنشال ایلکشن... سیک آو این سبز شدن ها و کمپین ها و بحث ها و این بد است و این خوب ها و در حاشیه از فرصت استفاده کردن ها و حساب دشمنی های قدیم را صاف کردن ها و غیره...  

خب واقعیت اینست که من از «تمامن از کسی یا چیزی حمایت کردن» می ترسم... ترس از اینکه اشتباه کنم... ترس از اینکه اشتباه کند... ترس از اینکه اشتباه کنیم... ترس از اینکه من تبدیل به یک موجودِ اشتباه کرده بشوم... ترس از اینکه او تبدیل به یک موجودِ اشتباه کرده بشود... ترس از اینکه ما... ترس از اینکه کنف شوم... ترس از اینکه کنف شود... ترس از اینکه ما...  

ترس از فرو افتادنِ این پرده و فاش ِ این کرده که ما هم گه گاهی بعله...ترس از احمق به نظر رسیدن شاید... ترس از اشتباه کردن... که واقعن انگار اشتباه کردن سخت ترین کار دنیاس...  

یادداشت سوم: من خوبم... غمی هم نیست جز گم شدن خیالی دور...