یادداشت اول: من اگر باشم و کشورم سالانه N هزار (میلیون؟) خارجی بگیرد و توی شهرهایم و خیابانهایم و توی همه ی زندگی ام خارجی وول بزند و زبانم در حدِ ابزار ِ فهماندنِ منظور تنزل کند و فرهنگم به نحو دلقک واری تقلید شود و اینها، شاکی می شوم... من اگر کانادایی بودم هیچ خوشم نمی آمد (که بدم هم می آمد) از اینهمه دون کیشوتِ اکثرن پولدار ِ به دنبالِ فتح ِ آسیاب بادی...
حالا دو حالت هست: یا کانادایی ها هم در باطن خوششان نمی آید و فقط ظاهر سازی می کنند، یا خدا خر رو می شناخته که بهش شاخ نداده... به هر صورت انگار من تمایلاتِ ریسیستی-ناسیونالیستی دارم...
یادداشتِ دوم: این راست می گه... آدمهای «ویرانگر» معمولن به نحو مرموزی جذاب هستن اما در دراز مدت نمی شه باهاشون کنار اومد... حتی خودشون هم نمی تونن با یه ویرانگر دیگه کنار بیان... این همونجوریه که داستان رو دست می گیریم و می خونیم و لذت هم می بریم اما اگه زندگیمون در قالبِ فراز و نشیبِ همون داستانِ جذاب در بیاد، طاقتمون طاق می شه و اصلن و اصولن نمی شه...
خیلی ها هستن که خطِ واضحی کشیدن بین دین و دنیاشون... با اینکه دنیای داستان و خیال و رویای خودشون رو دارن، اما دلشون می خواد همه چیز سر جاش باشه و واضح و روشن و رو قاعده و اصول پیش بره... البته که احترام زیادی برای این آدما قائلم، اما معتقدم موجوداتِ بی مزه ای هستن!
به هر حال تشخیص ِ حد و حدود همیشه سخته... در این مورد فقط می تونم بگم که: بیایید یه کمی دراماتیک باشیم! فقط یه کم!
خیلی جالب بود. به ما هم سر بزنید. موفق باشید.
در مورد کانادایی ها...
خوب فکر کنم چون خیلی کم هست و یا شاید اصلاً بشه گفت نیست کسی که کاناداییِ غیر خارجی باشه.
آدم های اونجا یا خارجی هستن و یا کانادایی هایی که خودشون یه زمانی (200 سال پیش) خارجی بودن و به کانادا اومدن.
در مورد آمریکا هم شاید نه به این شدت، اما همینطوره.
تمایلات ناسیونالیستی مال کشورهایی هست که هزاران سال تاریخ رو به دوش می کشن و فرصت اینو داشتن که فرهنگ و اسطوره و بسازن هزار تا چیز دیگه رو به خودشون نسبت بدن.
در مورد دراماتیک بودن من یه عمر زبونم مو درآورد اینو بهت بگم ... ولی دیر نشده هنوز ...