از این روزها

باید یه داکیومنت بنویسم... متنفرم از این کار... نشستم زل زدم به تیتر گنده ی Features... سرچ می کنم ببینم واقعن تعریفِ فیچر چیه... نمی خوام نظر شخصی ام رو وارد داکیومنت کنم... آدم نظراتش رو واسه خودش نگه داره بهتره... هم خودش راحت تره هم بقیه

زندگی بی مزه شده اخیرن... انقدر کار دارم که روم نمی شه تفریح کنم... دیگه حالم از شرکت هم بد می شه... هر چی آدم حسابی بود ول کرد رفت... اما من می ترسم برم... فکر کن! من! می ترسم!!! انگار بالاخره رسیدم به مرزهای جُربُزه‌... شاید هم دارم پیر می شم و محافظه کار... هــــــــی... چی بگم... 

خاتمی بالاخره اومد... با بچه ها می حرفم... همه یه جوری می گن «حالا بهش رای می دیم دیگه» که انگار یعنی سگ خور... یعنی ای سید، تو که حقت نیست ولی ما بهت رای می دیم... سید، تو رو که هر کاریت کنن بالاخره گند می زنی ولی ما بهت رای می دیم... سید، ما با رای مون خیلی کارا می تونستیم بکنیم اما داریم می دیمش به تو... سید... 

ملتی که به احمدی نژاد رای دادن هم انقدر منت بالا نیووردن که ما خاتمی-نشان ها داریم بالا می آریم... همین خاتمی-نشان هایی که دور قبل به هاشمی رای دادن هم باز انقدر بد عنقی نمی کردن که الان برایِ کاندیدایِ خودشون می کنن...مرور می کنیم:  

۱- هر وقت چیزی داریم که حدودن دلمان می خواسته داشته باشیم، یادمان می آید که بهترش را نداریم و بنابراین داشته مان را می اندازیم دور چون «به قدر کافی» خوب نیست...

۲- «قدر کافی» همیشه کمی بیش از آن چیزی است که واقعن هست یا در عمل می تواند باشد...  

۳- ما همیشه می دانیم که چه چیزی را نمی خواهیم... ولی آیا می دانیم چه چیزی را می خواهیم؟ 

۴- یادمان بیاید: اساس ِ این نظام بر انقلاب است... دولت اصلاح طلب بیشترین چیزی است که یک انقلاب می تواند درونِ خودش جای بدهد... از درختِ سیب انتظار هلو نداشته باشیم... همان سیبش را گاز بزنیم و شکر کنیم... 

۵- خاتمی اینبار پخته تر خواهد بود... انشاءالله... 

و بدانیم و آگاه باشیم که سورس ِ هَپینس درونِ خودِ آدم است... خوشحالی ِ آدم می شود که با محرک های بیرونی زیاد یا کم شود، اما تبدیل به عکس نمی شود... اگر درس نمی خوانیم، اگر کار نمی کنیم، اگر پروداکتیویتی نداریم، اگر از خودمان راضی نیستیم، خدا هم بیاید پایین چیزی تغییر نمی کند... اگر قلبمان خالی است، اگر زندگیمان خاکستریِ مایل به سیاه است، اگر عشق و سیب و درخت نداریم، اگر نمی دانیم برایِ چه و برایِ که داریم زندگی می کنیم، اشکال از دولت و نظام نیست... خاتمی باشد یا اوباما یا مهدیِ موعود، باز شخص ِ شخیص ِ خودمان است که باید راه پیدا کند یا راه بسازد یا هر چی... بار ِ هستی، چه سنگین و چه سبک، به گردنِ خودمان است... یک دولت، فقط یک دولت است.

نتیجه گیری: انقدر فضا را آلوده نکنیم... اگر رای بده هستیم، رای بدهیم... اگر نیستیم، ندهیم... 

نتیجه گیری ۲: من رای بده هستم :-)