کسی به سوک نشست
و در مصیبت آن روزهای خوب گریست  

کسی نمی داند
که پشت پنجره آواز کیست می آید
که کیست می خواند  

کسی به سوک نشست
که سوکوار جوانی ست سوکوار امید
و سوکوار گذشتن و برنگشتن هاست
کسی نمی داند
که پشت پنجره رودی ست در سیاهی شب  

چرا نسیم
چرا آن نسیم روحنواز
میان برگ درختان نمی وزد امشب؟ 

همیشه تنهایی در آستانه وحشت
در آستانه تب
کسی سراغ مرا از کسی نمی گیرد
که هستیم تنها
در انعکاس صدایی ز دور می اید
و در سیاهی شبها
رسوب خواهد کرد 

 
هنوز می گذرم نیمه های شب در شهر
مگر که لب بگشاید به خنده پنجره ای
کجاست دست گشاینده؟
خواب سنگین است  

مرا به یاد بیاور
مرا ز یاد مبر
که انعکاس صدایم درون شب جاری ست  

کسی نمی داند
که در سیاهی شب دشنه ای ست در پشتم
که در سیاهی شب خنجری ست در کتفم 

مرا ندیدی
دیگر مرا نخواهی دید
که پشت پنجره سرشار از سیاهی شب
که پشت پنجره آواز دیگری جاری ست  

میان خلوت خاموشی شب دشمن
بخوان زمزمه آواز
سکوت را بشکن
 چرا فراموشی؟
چگونه خاموشی؟ 

به گوش خویش مگر بشنویم این آواز
که عاشقان قدیمی دوباره می خوانند
مرا به نام
ترا به نام
که نام
نام من و توست
عشق آواز است
مرا به نام بخوان این سکوترابشکن
چرا؟
که زمزمه از آیه های اعجاز است 

 
دریغ و درد که شرمنده ایم شرمنده
 که هست فرصت آواز و نیست خواننده  

«حمید مصدق- از جدایی ها (۳۴)»