رویایی دارم

روزهایی که از ۹ تا پنج اش کش می آید و بقیه اش مثل چشم به هم زدنی تمام می شود... من و انبوهِ زندگی و به طاقتی که ندارم بار کشیدن... من و پاسخگویی به چراهایی که خودم هم دقیقن زیرایش را نمی دانم... کسی باور نمی کند اگر راستش را بگویی که «نمی دانم»... و من حق مسلم خودم می دانم دروغ گفتن را و جزای مسلم دیگران می دانم دروغ شنیدن را، وقتی راست گفتنم را باور نمی کنند... 

I have a dream... 

من و انبوهِ کارهایِ نیمه تمامی که به یک ضربت به نهایت می رسند... من و انواع ایده های فوق العاده ام... اما کو توانم؟ این را هم نمی دانم... من و انبوهِ دستخط هایی که کلمه هایش دیگر با هم جور در نمی آیند... من و ذهنی که اعلام ِ ورشکستگی کرده اما قلبی که هنوز خوب می زند... من و ملغمه ای که از یک ور کم می آورد و از یک ور دیگر سر ریز می کند... ظرفِ وجودم انگار، کج شده...

I have a dream... 

و خوشبینی ِ وهم آلودم که حتی خودم را برای خودم زیر سوال می برد... 

I have a dream...