پابلیسیته

یادداشتِ یهو: دوستی به اندازه ی نیم ساعت اندر اهمیتِ پابلیسیته در فشانی می کند و یک ربع هم به این نیم ساعت ضمیمه می کند تا حسابی هایلایت شود برای حضار که چگونه شکافِ بین ِ تمایلاتِ دنیا دوستانه ی مردم و اجبار اجتماعی بر گرو گذاشتن ِ زندگی به حسابِ بهشت امکانِ پابلیسیته رو از رسانه هامون می گیره و سدی با یک سوراخ ِ ریز به اندازه ی زاویه دیدِ خشکه مذهب های تا دیروز توی دهات بوده ی امروز در صدر و صدارت در مقابل جریان فرهنگ و اندیشه می ذاره و چگونه اینگونه قشر هنرمند و به خصوص هنرمندِ پاپ اولینیه که دچار عزلت می شه... 

من این مدت انقدر تلگرافی زندگی کردم که کاملن مهارتم رو حتی توی مستمع بودن از دست دادم... دیگه چه برسه به وارد بحث شدن... به دونه های نمکِ کنار بشقابم زل می زنم و تمام مدت این جمله ات توی گوشم صدا می کنه که: «وقطعنا هم فی الأرض أمما منهم الصالحون» اونجوری که امما رو با تاکید می گفتی... و فکر می کنم واقعن شاید همه اش مشکل مکان نباشه... شاید بیشترش مساله ی زمان باشه و این حقیقت که دیگه هیچ چی مثل قبل نیست چه تو اینجا باشی چه اونجا... و اینکه آیا ما اونقدر جنم داریم که مثل قوم یهود بالاخره روزی برگردیم به سرزمین مقدسمون؟ یا نکنه این انقلاب و این موج مهاجرت ها و در خود فرو رفتن ها روندِ انقراضی ِ یکی از قدیمی ترین تمدنهای بشریه که شاهدش هستیم... 

آلردی احساس ِ دایناسور بودن می کنم! 

اینا رو که می گم به حسابِ دلِ ترکیده از غصه نگیر... دلم سیاه نیست هر چند که تنگ شده... فقط خیلی فکر می کنم به بعدن...