انگار مادرم گریسته بود آنشب

در پاسخ به شاخص های ناآرام ِ این روزها، کمپانی Lay off می کند... سرجمع هفده نفر باید بروند که چهار نفرش از دپارتمانِ ما هستند... من سورپرازینگلی اسمم توی لیست نیست... اما اینبار نیست... مطمئن نیستم که دور بعد هم نباشد... 

با جیم ِ چهل و پنج ساله، کِن ِ سی و دو ساله، ادواردِ نمی دانم چند ساله و مَگی ِ نوزده ساله خداحافظی می کنیم... من چون کار دارم به مراسم ِ بای بای نمی روم و همانجا توی لابی گود لاک کنان هاگ می کنمشان و توی سوز ِ اولِ زمستانِ ونکوور که تنها می شوم، می فهمم که ما هیچ هم یک خانواده نبودیم... آدمهایی بودیم که جایی از روزگار، مسیرمان به هم رسید و جایی دیگر از روزگار، جدا شد... این به هم خوردن جدا شدن را هم پول تعیین کرد و تخصصمان... 

بلی... ما همانطور که یکدیگر را می بوسیم، در ذهن خود طنابِ دار ِ هم را می بافیم...

سوز ونکوور دارد شورش را در می آورد... برای اول پاییز زیادی است... و باران که خبر نکرده، یکهو سرازیر می شود روی سرت... حتی ویکند هم کار می کنم و خستگی ام دارد از حد می گذرد... ورق های خوبی دستم نیست این روزها... مجبورم باج بدهم و تا می توانم فولد کنم که دوام بیاورم...   

از پشتِ گوشی خانواده ام را که نصفِ سیاره دورتر هستند می بوسم بی آنکه در ذهنم طنابِ دارشان را ببافم... همانطور که روی مبل دراز کشیده ام، به سایه های روی دیوار زل می زنم و با تلاطم فکرهایم بالا و پایین می شوم...

باشد که بگذرد...