تولدم مبارک

فوت اول: تولدمه! نمی دونم چرا امسال بیست و سه شهریور در کشور مادری، مقارنِ سیزده سپتامبر در کشور اجنبی شده ولی هر سال که مقارن با چهارده سپتامبر بود... و من در این روز فرخنده و مبارک، یک سال بزرگتر می شم... به خودم صمیمانه تبریک می گم چون اصلن انتظارش رو نداشتم انقدر زود بزرگ شم! 

فوت دوم: تولدمه! یکی از عوارض ِ زندگی مجردی اینه که آدم از بسیاری از اخلاق های سوسولانه اش دست می کشه... و نمونه اش همین که من تولدمه و خوشحالم و نمی گم که لایف ایز اِ لوم و اینا... و بی صبرانه منتظرم که اینجا هم چهارده سپتامبر بشه و من با خوشحالی متولد بشم... ساعتِ دقیق، شش و سی و پنج دقیقه ی بعدازظهره... البته به وقتِ تهران...

از خودم خوشم می آد... وقتِ خوبی به دنیا اومدم! 

فوت سوم: تولدمه! و در حالی که آخرین روز کاریِ هفته رو خواب آلوده شروع می کنم و فقط می خوام زودتر تموم شه، آماندا زنگ می زنه که یه بسته دارم و برم بگیرمش... و وقتی می رم بسته رو بگیرم، مواجه می شم با یک عالمه گلهای رنگ و وارنگِ تابستانی و خندان، از طرفِ برادر عزیزتر از جان و فَنسی‌ و رمانتیک ام ... همونطوری که کارت رو گرفتم تو هوا و دارم از ذوق بالا پایین می پرم و زبونم بند اومده، آماندا با خنده می گه: «وات اِ سوئیت بوی‌فرند»... و من که دریغ نمی کنم در اصلاحش: «نووووو... نو بوی‌فرند ایز ساچ سوئیت»!!! 

فوت چهارم: تولدمه! در حالی که هنوز ذوق زده ام و یه چشمم به گلهاست و یه چشمم به این صفحه، فکر می کنم اینهان که سرمایه ی آدم ان تو زندگی... یه برادری که «نو مَتِر وات»، همیشه دوستت داره... یه مادری که «نو متر وات» همیشه حمایتت می کنه... یه پدری که با وجود همه ی اختلاف نظرها زندگی کردن یادم داده... یه خواهری که همیشه برات عزیزه و کِر می کنه... دلم خیلی براشون تنگ شده... 

فوت پنجم: تولدمه! ایمیل های دوستام رو می خونم که همه ابراز ناامیدی کردن از «هنوز» بی شوهریِ من و بلافاصله بعد از تبریک تولد، پرسیدن که من بالاخره کی می خوام شوهر کنم! البته واقعن متاسفم که سال دیگه هم باید دقیقن همین متن رو بفرستن... ولی خب چی کار کنم... ایتس دِ وی آی لیو!... جای آتوسا خالی که می گفت این خنده ی پَهن ِ تو از سر بی «بوی فرند» ایه... یکی رو برات جور کنیم که رگیولِرلی گریه ات بندازه، آدم می شی!!

فوت ششم: تولدمه! الان یعنی بیست و چهار سالمه یا بیست و پنج سالم؟! واقعن دارم می پرسم ها! 

آدم تو این سن‌ها زیاد عجله ای واسه زندگی نداره... انگار دست و دلباز باشه... بیست و چهارش اگه اشتباهی بشه بیست و پنج هم خیالی نیست... یکی دو سالی هم اگر تلف کنه هنوز جوون و سرزنده اس... امروز تو آسانسور (که با عالمه گل داشتم می رفتم خونه) چند نفر رو دیدم و گفتن چه گلهایی و گفتم مرسی تولدمه و اینا، یکی شون برگشت گفت «یو آر تو یانگ تو وُرک این اَن آفیس... وات آریو؟ سیکستین؟ سِونتین؟!» :)) و من به خوشحالی خندیدم... با اینکه زیادی جدی ام تو زندگی، ولی حتی از فکر اینکه ممکنه سر بیست و چند سالگی، شانزده هفده ساله به نظر بیام لذت می برم... 

فوت هفتم: درسته که تولدمه ولی بسه دیگه! خودمم حالم بد شد !!!...   

پی نوشت: با اینکه این یک تولد از راه دور است و هیچ کدام از مراسم ِ سالهای قبل رو نداره و من نه آذین رو دارم اینجا و نه هما رو و نه تقریبن هیچکس رو، ولی خوشحالم... و بار دیگه مرور می کنیم که عظمت باید در نگاه تو باشد نه به دور و برت!