یه پرندس یه پرندس یه پرندس، یه پرنده‌اس که از پرواز خود خسته‌اس
می نشیند روی زمین و انگار که هزار هزار کیلو بار روی شانه اش باشد، سخت نفس می کشد
- خسته ای چقدر
سر بلند می کند به تلخی:
- درست نمی خوابم این روزا... دلم آشوبه
- شلوغش می کنی احمد... یعنی از تو یکی دیگه انتظار نمی ره اینطور خام بشی یهو
- شلوغش می کنم؟
و نگاه من را بلاتکلیف، در فرار از رنج و وحشتِ مواج در چشمانش، دوخته به گوشه ای رها می کند
- شلوغش نمی کنم... شماهایین که آستانه ی تحریکتون رسیده به عرش... برو از خودت بپرس چه بلایی سرت اومده...
- بلایی سرمون نیمده... عادت کردیم به این آرامش پایدار... به حقوق انسانی... به رفاه
باز هم نگاهی از سر دلسوزی به سر تا پای مچاله شده و معذبم می اندازد...
- این آرامش پایدار مال تو نیس... یادت رفته که اومدی به مهمونی... اومدی به مهمونی چون ضیافت در خاکِ خودت ممنوع بود... اما حالا که همه چی داره درست می شه، دیگه چه حاجت به عاریه گرفتن از اینها... چه عذری به رفتن...
- کجا همه چی داره درست می شه؟ انگار تازه به دنیا اومدی تو هم... اگه تا دیروز اون مردم تو قفس بودن و لگد می کردن تا لگد نشن، حالا درهای قفس باز شده و حالا پای گله به جاهای ممنوع باز می شه... وحشی گری هنوز به قوّت خودش باقیه... حالا کو تا این هیاهو بخوابه...
بلند می شود و انگار بخواهد چیزی را از دم ماتحتش فراری دهد، دو سه بار بی هدف دستهایش را توی هوا تکان می دهد... دوباره شانه صاف کرده و برق چشمهایش می فهماندم که مسیر کلام را اشتباه رفتم... که دوباره بهانه ای یافته برای شوری و شوقی و خروشی...
- تو بمون تا وقتی هیاهو بخوابه... ولی این دِ مین تایم، از خودت بپرس که کی انقدر مفت خور شدی... من می رم... اتفاقن تا هیاهو هست باید فرهنگ جدید رو پایه گذاشت... الان اگه به درد نخوریم، پس کی؟
از پشت به سایه اش نگاه می کنم... به شونه هایی که حالا پهن تر به نظر می آد... به رفتنی فکر می کنم که اینطور دوباره قدش رو صاف کرده و نیاز به پیغمبری کردنی که اینطور دوباره بهش هویت داده... به بازی دنیا فکر می کنم و به حکایتی که گهی زین به پشت آدم می ذاره و گهی پشت به زین سوارت می کنه... حکایت رو هم، ما خودمون می سازیم... با دستای خودمون... و چه فرار از آتش خود افروخته...
فکر می کنم که شاید راست بگه... فکر می کنم که صداش کنم و بگم بیا لختی بیشتر بیندیشیم... سایه اش اما توی آفتابِ کمیابِ این روزها، هی کوچیک و کوچیک تر می شه...
توضیحات: داستان، ماجرای ده بیست سال دیگر است که به دلایلی (که قرار نیست بر خواننده معلوم باشد)، اوضاع مملکت درست می شود آنطور که همه گواهی می دهند که «ایران دوباره جای زندگی شده»... احمد، دانشجویی است که قریب به ده دوازده سال پیش به کشوری دیگر مهاجرت کرده و همه ی عمر رو وقف درس خوندن... حالا با رفرماسیون در وطن، هوای برگشتن به سرش زده و شور انقلابیش دوباره جوشیدن گرفته... هیجان زده سعی می کنه هیاتی تشکیل بده از همقطارانِ مقیم خارج به قصد بازگشت و خدمت و احیای وطن... اما در کمال تعجب، هیچکس باهاش همصدا نمی شه و هر کس به روایتی... احمد معلق و مبهوت، تنها برمیگرده ایران... و باقی ماجرا...
هنوز انقدر آرامش و تعادل پیدا نکردم که بتونم داستانِ بلند شروع کنم... اما پی‌اش رو می گیرم... بستر مناسبیه واسه اینکه حرفهای این روزهام رو بنویسم...
چیرز
