باز هم پیتزای قرمه سبزی

قبل از هر چیز بگم که استاد آقامیری رو نه تا سر حد مرگ، ولی تا یه جایی در همون حدود می پرستم... رنگ پردازی، و حتی خیلی از موضوعاتی رو که پیک می کنه واقعن می پسندم... مثلن این کارش دقیقن عشق منه... یادش به خیر دو تا کتاب کامل رو در مورد مراسم سماع و رقص و این چیزا بلعیدم تا بتونم یه فیگور درست حسابی در بیارم و آخرش هم نتونستم، اونوقت وقتی اینا رو می بینم آه از نهادم بلند می شه!...

ولی ولی ولی... امروز به رسم صبحانه داشتم چک-میل می فرمودم، یه ایمیل داشتم که مفاخر ایران و اینا رو لیست کرده بود... چشمم به جمال یه تصویر فوق العاده روشن شد که تا حالا ندیده بودم و زیرش رفرنس داده بود به استاد... با رعایت کپی رایت:

...

آخه استاد چرا با دل آدم اینجوری می کنی؟؟؟ آخه اون چیه پای بانو کردی؟؟؟ می گن هنر تلفیقی، هنر ترکیبی، هنر التقاطی... ولی نه هنر قاطی... این خانوم کفش پاشنه سوزنی لابد مارک گوچی رو از کجا آورده در عهد عتیق؟ آخه کجای تخیلش، آدم می تونه کفش اینجوری رو بذاره کنار اژدها؟؟؟ به جان خودم این همونقدر فضا رو بی ربط می کنه که اگه بانو رو با کفش آدیداس می کشیدی... همونقدر حواس آدم رو پرت می کنه که اگه مثلن آدم یه کلوزآپ از بالاتنه ی مرلین مونرو ببینه در حالی که زیر بغلش مو داره  :((

آخه چرا صبح یکشنبه ای، جگر آدم رو خون می کنین؟؟؟

البته که من چی کاره ام و اصلن از پشت کدوم کوه اومدم... ولی دل سوخته که این حرفا حالیش نمی شه... گفتم حداقل سوختگیش رو اینجا فریاد بزنم... وقتی یه لحظه نفست رو حبس می کنی و یک آن متوجه می شی که می تونی این نگار رو بپرستی و یهو اون لنگه کفش رو می بینی، مثل اینه که یهو وسطِ مسجد یه دیزنی لند از آسمون گرمبی نازل بشه جلو پات... :(

توصیه ی هفته: بیایید مینیاتور ایرانی را با کفش پاشنه بلند نکشیم...