هنوزم، می شه قربانی این وحشت منحوس نشد...

از ترس اینکه چیزی رو خرد نکنم به پهلو غلت نمی زنم... صدای نفس هات حالا دیگه انقدر بلند شده که فکر می کنم کسی در ده قدمی هم باشه می شنوه... و یعنی کسی در ده قدمی نیست؟ صد قدمی چطور؟ هزار قدمی؟ چقدر از خونه دور شدیم؟ یادم نمی آد...

از ترس اینکه چیزی رو خرد نکنم به پهلو غلت نمی زنم... وگرنه که پشتم داره تیر می کشه... انقدر که وحشتِ شب و جنگل و سرما و همه چی رو از یادم برده ... یاد مادر می افتم که همیشه واسه دردهام فقط یه جمله داشت: از درد زایمان که بدتر نیست...

این جور دلداری ها مثل خون رو با خون شستنه... نیست؟... نه فقط دردِ الان ات یادت می ره، که یادت می آد چقدر از همون اول گناهکار بودی... زنِ جوانی رو اونطور به درد نشوندن و یک عمر از شیره ی جونش مکیدن و به گردنش آویزون بودن و... اینطور که طوقِ دِین می اندازن گردن آدم، هیچ جوره نمی شه خلاص شد جز با شکستن زنجیر... که زنجیر یعنی سلسله ی حلقه های در هم فرو رفته و نه سَری می شه براش قائل بود و نه تَهی... جز شکستن و پاره کردن، شما چه توصیه ای دارین؟ شما آقای قصاب؟ شما که زورتون هم زیاده... یا شما آقای بقال... بله همون شمایی که فردا مجبوری داستان منو واسه هزار تا مشتری «دوباره» از اول تعریف کنی... خواهش می کنم منو ببخشید ولی خب، از درد زایمان که بدتر نیست... شما خانوم... شما واسشون توضیح بدین که چه جوری از درد زایمان بدتر نیست... شما آقای کشیش... شما هم لابد هیچ ایده ای ندارین که درد زایمان چقدره... دارین؟... عیب نداره... یحتمل مسیح هم هیچ ایده ای نداشت...

...

باد زوزه می کشه... حالا دیگه از ترس اینکه چیزی رو خرد نکنم نیست که به پهلو غلت نمی زنم... واسه اینه که دیگه صدای نفسهات نمی آد... دلم نمی خواد برگردم و ببینم از ترس مُردی... دلم هم نمی خواد برگردم و ببینم که خوابت برده... یعنی اگه به انتخاب باشه، بیشتر ترجیح می دم مرده باشی تا خوابت برده باشه... اونوقت من مثل یک معشوقه ی بدشانس، برمی گردم خونه و سه روز لب به غذا نمی زنم... و شاید مادرم تجدید نظر کنه: از فرار کردنِ دخترتون که بدتر نیست... اونوقت فقط به اندازه ی یک شب لای خار و خاشاک گذروندن و سه روز غذا نخوردن ضرر کردم...

ولی اگه خوابت برده باشه چی؟ چقدر ضرر کردم؟...