از این اوستا ۳

به هنگام این قرارهای مخفی عاشقانه، حتی چای به سختی دم می کشد

آدمها روی صندلی می نشینند، لب هایشان را تکان می دهند

هر کسی خودش پا روی پا می اندازد

یک پا کف اتاق را لمس می کند

پای دیگر آزادانه در هوا می چرخد

گاه به گاه کسی بلند می شود نزدیک پنجره می رود

و از روزنه ی پرده

خیابان را دید می زند

یکی از دوستان روزهای هجده سالگی را می بینم... روزهای کلاس ۲۳۸ و بعدترها مارتین و بوفه و ارنج و شیرینی و دودره بازی و... چقدر بوی آشنا را یکجا با هم می دهد... زیر مترو می نشینیم او ساندویچ می زند و قهوه می زنیم و زیر باران تند و ریز از کامرشال درایو می اندازیم به سمت جورجیا و سر پایینی را می گیریم تا برسیم به خط کنار آب و حرف می زنیم و خیس می شویم و دیوانگی می کنیم و می رویم استنلی پارک و کنار باجه ی اطلاعات باز قهوه می زنیم و گرم می شویم و می خندیم و گریه می کنیم و شاکی می شویم و آن وسط خبر آمدن کسی را می دهد و من ایگنور می کنم اما اعصابم به هم می ریزد و سه چهار ساعت زیر آب گز می کنیم... آرزو می کنم که کاش ماهی بودم و بی صدا خط راستی را می گرفتم و می رفتم و می آمدم و آب قورت می دادم و با تماشاچی ها به قدر یک شیشه ی قطور و یک عالمه آب فاصله داشتم... از خط ساحلی برمی گردیم و قایق های سفید و موج های بلند و شکوه ها و گلایه ها و دلداری ها و... یک دوست به آن کمرنگی در این قحطی آدمهای هم قد چقدر پررنگ می شود و چقدر سبک می شوم و تا برسم نورث ون چقدر در میان سرما و خیسی می لرزم و تا از اتوبوس پیاده می شوم شالاپ شولوپ کنان می دوم طرف کتابخانه و با کفش های کتانی پر از آب که دوبار همه ی جورجیا را تا بورارد رفته و برگشته، روی موکت تمیز رژه می روم و اگر چشم غره ای هم هست نادیده می گیرم و انگار که مویم را آتش زده باشند، یک راست کج می کنم طرف قفسه ی پرشین و «آداب بی قراری» را از آن میان می کشم بیرون و سرمست از اینکه در بیابان گنج یافته ام، عین گرسنه ها تمامش را تا صبح می خوانم و یک بار دیگر هم می خوانم و می پرسند «آخر با کتاب داستان فارسی خوندن چی نصیبت می شه» و من این سوال هزار باره را که حالا در ولایت غربت با صفت «فارسی» ملوث تر شده باز هم ایگنور می کنم و آفتاب می زند و من مست و خراب به لاشه ای فکر می کنم که فرستاده ام ته دره و دیگر هیچ...‌ و معاشرت می کنیم و قدرتی خدا همیشه همه ی آدمهای زندگی من عمران خوانده اند و من حرفشان را نمی فهمم و آدابشان را نمی فهمم و مجبورم اقرار کنم که آدمها رنگ علمشان را می گیرند و من هم لابد و فرار می کنم و بچه ها از سر و کولم بالا می روند و یک نفر از پشت سر می گوید که وقتش است مادر شوم و آن دیگری اظهار می دارد که ولش کن طفلک رو بذار از جوونیش لذت ببره و بعد شروع می کنند سر اینکه من باید چطور جوانی ام را حرام کنم بحث می کنند و یکی از گردنم آویزان است و یکی روی زانویم بالا و پایین می رود و من اما اینبار پر از انرژی ام که یا از دیدار دیروز است و یا از جام شراب دیشب و یا شاید دیگر عادت کرده ام...

روزها می گذرند... ذره ذره ساخته می شوند... و به پیش می رویم.... شاید چون کار دیگری نمی شود کرد :)