رساله ای در باب اختلاف فرهنگی بین زنان و مردان در جامعه ی امروز

- اپیزود اول:

دختر به مدرسه می رود و یاد می گیرد که دیگر دامن کوتاه نپوشد یا اگر می پوشد متین و خانوم دولا شود و  بنشیند، لباسهایش را به جالباسی آویزان کند، توی جیبش دستمال بگذارد، شب جوراب هایش را بشوید و هیچوقت بدون مسواک به خواب نرود.

پسر به مدرسه* می رود و هنوز یه ور پیراهنش از شلوار بیرون است، شلوارش را همانطور که در می آورد کف اتاق می گذارد، هیچوقت دستمال ندارد، جورابهایش بوی گربه مرده می دهند و مسواک، سالی یک روز.

نتیجه: از نظر زن، مرد تنها یک موجود شلخته و زباله ساز است که باید دائم دنبالش باشی وگرنه گند همه جا را بر می دارد. از نظر مرد، زن یک موجود عصبی و وسواسی است که از اول تاریخ تا به امروز جارو دستش بوده و تنها برای اعلام وجود، همه جا را برق می اندازد.

صحنه ی آخر: زن و مرد با هم ازدواج می کنند. مرد زباله ساز باقی می ماند و زن پاکیزگی را می پرستد. مرد و زن برای همیشه یکدیگر را تحقیر می کنند و از نظر هر یک، آن دیگری باید تحت روان-درمانی قرار بگیرد.

- اپیزود دوم:

دختر به بلوغ می رسد و یاد می گیرد جمع بنشیند و شانه هایش را منقبض نگه دارد تا رشد اندامش نمایان نشود، ملیح بخندد و آرام صحبت کند، موهایش را صاف شانه کند و پشت سر ببندد، و از پسرها بر حذر باشد.

پسر به بلوغ می رسد و با زاویه ی 135 درجه مثل آدامس روی صندلی ولو می شود، قهقهه می زند و عربده می کشد، نه تنها دست توی موهایش نمی برد بلکه چهار تا شوید صورتش راهم به رخ می کشد، و وقتی دختر می بیند آب از لب و لوچه اش آویزان می شود و تا یکی دو تا متلک نگوید آرام نمی گیرد.

نتیجه: از نظر دختر، پسر موجود فوق العاده ای است. از نظر پسر، دختر همه ی اسرار خلقت را یکجا در خود دارد.

صحنه ی آخر: پسر و دختر با هم نامزد می کنند. دختر در تمامی موقعیت ها از طرز رفتار پسر سرافکنده می شود و پسر، انگار که دارند خفه اش می کنند همه اش دنبال موقعیتی است که جیم بزند و با دوستان مجردش وقت بگذراند. از نظر هر یک، آن دیگری باید تحت روان-درمانی قرار بگیرد.

- اپیزود سوم:

دختر به دانشگاه می رود و با ادبیات و هنر آشنا می شود، در جلسات حافظ خوانی شرکت می کند، هر از چند گاهی مهمانی می رود اما زود بر می گردد، با دوستانش خرید می رود اما پا به پاساژهای تو در تو نمی گذارد، جا انداختن قرمه سبزی را یاد می گیرد، به آینده فکر می کند و دلش می خواهد زودتر ازدواج کرده، بچه دار شود.

پسر به دانشگاه می رود و با سیاست و اقتصاد آشنا می شود، در ستادهای انتخاباتی و جلسات حزبی شرکت می کند، هر شب تا 4 صبح پارتی است و یک شب در میان دمی/شبیخونی به خمره می زند، با دوستانش مسافرت می رود، تنها برای خوردن قرمه سبزی توی خانه پیدایش می شود، به آینده فکر نمی کند و دلش می خواهد گنج پیدا کند.

نتیجه: از نظر دختر، پسر یک شوهر بالقوه است و باید صبور بود. از نظر پسر، حداقل یک دختر برای زندگی لازم است وگرنه خوش نمی گذرد.

صحنه آخر: پسر و دختر با هم دوست می شوند. دختر تمامی ترفندها را، از بوسه های عاشقانه تا رمل و اسطرلاب، به کار می گیرد تا پسر را به خواستگاری بکشاند. به نظر پسر، دختر یک داف کلیشه ای است که کاش می فهمید زندگی یعنی چه. پسر بالاخره دم به تله داده و پای سفره ی عقد می نشیند و دختر را با یک الی چند بچه در زندگی تنها می گذارد. دختر بالاخره یک مادر مهربان می شود و در جلسات اولیا مربیان شرکت می کند. از نظر هر یک، آن دیگری باید تحت روان-درمانی قرار بگیرد.

برگرفته از کتاب «مردان الدنگ، زنان غمگین»...

----------------------------------------------------------
*. یا حتی به دانشگاه.