زانوی آهوی بی جفت بهانه است

شلوغی ها را

می پیچم لای آرزوهایم

که سالهاست گنگند

مثل یک دسته سبزی در هم

لای روزنامه ی پر از شعار

ولی خاموش

سرم هم که منگ از کافئین...

جوری آرام از کنار زندگی می گذرم

که خبر نشود

مبادا طنابش به پایم بپیچد

و پخش شدن دسته ی سبزی بر کف آسفالت را 

به خنده بنشیند

که سکندری خوردن از آنِ ماست

حتی اگر تقصیر ما نباشد

شعر کم دارم این روزها