تریبون به مثابه ی یدک کش

چند وقته دارم به تریبون داشتن فکر می کنم... از یه جایی به بعد تو زندگی، آدم دیگه صرفن چون حرفی داره حرف نمی زنه... یعنی به یه جایی می رسه که می گه خب اینی که الان داره دنگ و دونگ تو کله ام چرخ می خوره رو بگم یا بنویسم، مثلن تو همین وبلاگ یا تو دفتر یا هر جا، که چی بشه... بعد اون حرف یا فکر یهو انگار که سیلی خورده باشه، وای میسه با چشم گرد شده زل می زنه بهت که یعنی دستت درد نکنه، یه دفعه ما رو بکن تو قوطی دیگه... بعد می گه ما رو باش که می آیم تو کله ی این می چرخیم و پوف می شه می ره هوا... فکر رو اگه نگیری می ره... حرف رو هم... حالا نه اینکه رفتنش بد باشه... مثل باد شکم، آدم یهو راحت می شه... ولی بعدش یه قلقلکی می آد که شاید حیف شد گذاشتم بره... شاید اگه قیافه اش رو درست کرده بودم و گذاشته بودم تو ویترین، یکی پیدا می شد به دردش بخوره... که اونم البته واجب کفاییه... انقدر الان هر کسی واسه خودش یه سکویی درست کرده و رفته بالاش داره جار جار می کنه که صدا به صدا نمی رسه...

حالا تریبون داشتن هم مثل چاقو می مونه... می تونه خیلی ابزار خوبی باشه، می تونه هم تا دسته فرو بره تو شکم آدم... اما به هر حال بی تریبونی رخوت می آره و شونه های آدم رو مثل این الدنگهای بی خاصیتِ انگل اجتماع می کنه که تو زندگیشون هیچ محتوایی تولید نمی کنن... اکچلی این خط آخر رو فقط واسه فحش هاش نوشتم وگرنه که ایتس نات ترو... حالا اگه تریبون داشتم که نمی تونستم اینجوری فحش بدم!