شعارها رو داشتم مرور می کردم از روزهای اولِ چهل روز پیش تا الان که انگار چهل سال بعده... در زیر گزیده هایی از شعارهای غالب رو می بینید:
- قبل از انتخابات: اگه تقلب بشه، ایران قیامت می شه
- بعد از اعلام نتایج: رای مارو پس بدین
- بعد از خطبه ی رهبر: الله اکبر
- بعد از خطبه ی احمد خاتمی: ایرانی می میرد، ذلت نمی پذیرد
- هجده تیر: مرگ بر دیکتاتور
- بعد از خطبه ی رفسنجانی: خونی که در رگ ماست، هدیه به ملت ماست
- بعد از تحویل تنی چند از کشته شدگان اخیر: وای به روزی که مسلح شویم
عجب روندی رو طی کرده این جنبش... اون روزهای اول این شعارهای آخر حتی در مخیله ی معترضین هم نمی گنجید... آخه یا ایها الحمیر، فلولا اذ جاءهم باسنا تضرعوا؟ چرا به اینجا کشوندید قضیه رو؟...
هر چی نگاه می کنم چیزی جز خودکشی ِ نظام تو این روند نمی بینم... هیچی تو دنیا بدتر از دشمن ِ احمق نیست...
بی ربط: سارا باید بودی شعارای خلاقانه ی مردمو می شنیدی. مثلا این شعار واقعا خدا بود: احمدی درپیت ، موسوی برد پیت!!!!!!