از این روزها ۲

 

یک نفر آپارتمانِ مرا دچار اشتراکِ روزنامه ی صبحگاهِ ونکوور کرده است... 

عادت داشتم از کنار سبدِ فلایر ها و روزنامه های زرد بی اعتنا بگذرم... تا اینکه در جلسه ی ماهیانه، زیر بار نگاهِ سرزنش گر همسایه ها، سرایدار یک عالمه بسته ی لوله شده می گذارد توی بغلم و تاکید می کند که «هر کسی خودش مسئول بسته های پستی اش است»... و این بسته های روزنامه همه اش به شماره ی آپارتمانِ من مزین شده... پس مالِ من است... مالِ من است؟

زنگ می زنم که دِلیوری را کنسل کنم... اپراتور از آنطرف خط سین جیم ام می کند و بعد می گوید«ما نمی تونیم اشتراک رو کنسل کنیم چون به نظر می آد شما اون کسی نیستید که ثبت نام کرده»... خودم هم می دونم اون کسی نیستم که برای هجوم اخبار روزانه به آپارتمانم ثبت نام کرده... من هیچوقت چنین کاری نمی کنم و واسه همینه که می خوام کنسلش کنم... برای اپراتور توضیح می دهم... ارتباط قطع می شود...

حالا صبح به صبح مسئولیت بسته های پستی ام را به عهده می گیرم: لوله ی روزنامه را با وسواس از میانِ انبوهِ کاغذهای زرد بیرون می کشم و روی میزم می گذارم... همانطور که چای درست می کنم، زیر چشمی می پایم اش... نمی دانم این پاییدن هایم انتظار ِ چه چیزی را می کشد... که مثلن یکهو خون از میان کاغذهایش فواره بزند و همه ی کفپوش را کثیف کند؟ یا همانطور که پشتم بهش است و دارم کتری را می گذارم روی گاز، بلند شود و شروع کند روی میز رقصیدن؟ یا بی هوا منفجر شود؟.... نمی دانم... به هر حال همه ی اینها از یک عالمه اخبار روزانه ی دنیا بر می آید... نمی آید؟  

در هر صورت حواسم هست که هیچوقت لوله ی روزنامه را با آپارتمانم تنها نگذارم... همیشه موقعی که می خواهم بروم بیرون برش می دارم و با خودم می برمش سر کار و می اندازمش توی سطل آشغالِ دم آسانسور... آدم احتیاط کند بهتر است...