بی تو بودن را برای با تو بودن دوست دارم

یادداشت اول: فیلم هامون رو می بینم که تا حالا ندیده بودم... خسرو شکیبایی همیشه از ته دل بازی کرده... خودِ فیلم که پُره از مهرجویی و حال و هوایِ دهه ی شصت، پرتم می کنه به تهران... به تهرانِ روزهای خردسالی... آخر فیلم، گیج می زنم... نمی دونم به خاطر شکیباییه یا دلتنگی واسه شهرم یا چهارده ساعت سرپا بودن...

اما خوب بود...

یادداشت دوم: روز به روز که می گذره، بیشتر نیاز پیدا می کنم به خودم حالی کنم که پدرم روضه ی رضوان به دو گندم بفروخت... من چرا ملک جهان را به جویی نفروشم...

راستیاتش این روزا گاهی از فرط استرس قالب تهی می کنم... برای منی که بچه ی آرومی بودم و شاد بودم و رها و نمی فهمیدم نگرانی یعنی چی، تحملش دو برابر سخته... مسئولیتِ کار و زندگی رو به عهده گرفتن آدم رو فرسوده می کنه... سخت تر اینه که بخوای ادای پروفشنال ها رو در بیاری و نذاری سن کم برات مانع بشه... و باز هم سخت تر اینه که دلبسته ی زندگیت باشی و دو دستی چسبیده باشیش... می دونم یه جایی می بُرّم... بهتره قبل از بُریدن، به خودم بفمونم که ملک جهان را فلان...

بابام بهم می گه کله خر! دلم براش تنگ شده...

یادداشت سوم: در تدارکِ تفریحات برای ویکند ام... کاش یکی بود مسئولیت ویکندهای منو به عهده می گرفت و من جمعه عصری می خوابیدم و دوشنبه صبح پا می شدم!

موخره: چقدر نق می زنم من!

آهنگِ هفته: هر چی از هایده!

موخره۲: چقدر آدم باید خودزنی داشته باشه که بگه «بی تو بودن را برای با تو بودن دوست دارم»؟ جواب: خیلی