بدون عنوان

امروز اولین روزی است که بیدار می شوم و احساس می کنم که می مانم... که اینجا خانه ی من است... نمی دانم ماوقع چه بوده که ماحصل اش این باشد و نمی دانم پیش از این چه بوده که یقین را و تعلق را مانع می شده و هر چه بوده حالا می دانم که می مانم... که بازگشتی در کار نیست... که اینجا خانه ی من است و سوای دیوارها، بقیه اش را خودم ساخته ام... خانه ام... خانه ی من... خانه ی خودِ من... خانه ی خودِ خودِ من... چقدر قدرتمند و غرور آفرین است این ترکیب... و نمی دانی که وزن را باید بیندازی روی «خانه» یا روی «من» یا کدام...

...

در این خانه ی باشکوه که تعدادی مبل راحتی، یک میز تحریر و یک تلویزیون گنده وجود دارد و کف اش مزین است به یک گلیم یادگار چند تن از دوستان، برای صبحانه نان نداریم و حوصله ی چای درست کردن نداریم و دلمان شیر نمی خواهد و در نهایت یک عدد سیب زمینی که آخرین دانه ی سیب زمینی است درون ماکروویو چرخ می خورد و ناهار مهمان هستیم در خانه ی یکی از اقوام و یادمان باشد سر راه چیزی به رسم شیرینی بگیریم برای آشپزخانه ی جدیدشان و عصری برگشتنی هم یادمان باشد که چند قلمی خرید کنیم برای این یخچال و تا شب، حالا ره دراز است و قلندر بیدار...